Odada kimse yoktu, ben otururken koridorda birinin "Lina, lina kim" diye seslendiğini duydum. Odadan çıkıp sese doğru gittim, tanımadığım bir yüz “ Lina sen misin?” Dedi, Kafamı salladım, elime ismimin yazılı olduğu bir kaç etiket verdi ve dolabıma yatağıma yapıştırmam gerektiğini söyledi. “ tamam" diyerek tekrar odaya geçtim. Odada Hira’ da vardı, beni nerden tanıdığını soracaktım ki, kapı açıldı ve içeriye hoca girdi, selam vererek yerine oturdu. İşlememiz gereken belli başlı dersler olduğunu, iyi bir üniversite kazanmak istiyorsak, bunun çalışmaktan geçtiğinden bahsetti. Bugün sadece tanışma, öğüt dinleme günü gibiydi, herhangi bir ders işlenmedi. Ders saatleri bitmiş, serbest vakte geçiş yapılmıştı. Herkes bir yere dağılmıştı, odada tek kalmıştım, canım sıkılıyordu,bende her zaman yaptığım gibi, en iyi arkadaşım olan kağıt kaleme sarıldım, yine yazıp yazıp siliyorum. Ben yazarken Ela içeri girdi " haydi akşam yemeği vakti" dedi. Yazmaya başlayınca vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorum.

O yüzden her geçmeyen zamanda, yazıyorum. Elimdekileri bırakıp yemeğe geçtim. Önce lavaboya uğrayıp ellerimi yıkadım, ardından yemekhaneye geçtim. Yemekhane çok büyük, burada belki yüzden fazla masa var, Herkes çok rahat bir şekilde sığıyordu. Bugün sevdiğim yemekler vardı, mercimek çorbası, köfte ve makarna,t adları da tahmin ettiğimden çok daha güzeldi. Karnımı doyurduktan sonra kalkıp odaya geçtim, biraz şarkı dinleyip uzandım. Hâlâ annemin beni neden buraya bıraktığını düşünüyorum, annemin beni neden sevmediğini sorguluyorum. Acaba ben üvey evlat mıyım, zaten tek çocuktum ona rağmen annemin bana bu şekilde davranması akla mantığa sığmıyordu. Annem küçüklüğümden beri böyleydi, hatta bir keresinde mahallede oynarken bana seslenmiş, kendimi oyuna ne kadar kaptırmışsam duymamışım,küçücüğüm daha altı yaşındayım, çocukluk işte. Ben duymayınca annem elinde merdane, sokağın ortasında sırtıma vura vura beni eve soktu, sırtım mosmor olmuştu. O gece canımın acısına ayrı ağladım,arkadaşlarıma rezil oluşuma ayrı ağladım. Ben düşünceler içerisindeyken yatma vaktimiz gelmişti. Çalan zille birlikte " herkes yatağa" diye bağıran bir ses duydum. Pijamalarımı giyip yatkhaneye koştum.Hira çoktan yerini almıştı, hatta gözleri bile kapalıydı sanırım uyumuştu. Bende Yatağıma uzandım, yoklama almak için hocada içeri geldi. Tek tek herkesin ismini saydı, eksik olan kimse yoktu. Herkese "iyi geceler" diye seslendi. Bugün o kadar yorulmuştum ki, sağ tarafıma dönüp gözlerimi kapattım. Bir el omzuma dokundu. Tabiki Hira' ydı, uyumuş gibi yapıp uyumamıştı. "Efendim" diyerek döndüm ama Hira'nın gözleri kapalıydı, bana şaka yapıyordu herhalde, bu kadar samimiyet nereden geliyor, onuda anlamış değilim. Artık şakası son bulsun diye bu sefer yüzüm Hira'ya doğru yattım. Gönül rahatlığıyla gözlerimi kapattım ki, yine bir el omzuma dokundu. Gözlerimi açtım Hira uyuyordu. Bunu yapan gerçekten Hira değildi. Korkuyla gözlerimi kapattım, kalbim yerinden çıkarcasına atıyordu. Ve yine bir el omzuma dokundu..