Doktorla ilgili bir şey olduğunu düşündüm, ama öyle olsa bize söylerlerdi. Her an onları dinliyor, ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Ablamda sürekli ağlıyordu, ağlamaktan gözler şişmişti. En son gidip ablama sordum, duyduklarım karşısında şok oldum. Ellerim titredi, kalbim sızladı. Babam kansermiş, benim babam, mide kanseriymiş, hepimiz yıkıldık, her birimiz ayrı ayrı babama destek olmaya çalışıyorduk, iyileşeceksin baba, geçecek diye. Tabi babamda hiç umutsuzluk yok, Allah verdi bu hastalığı, dermanınıda verir diyordu. Babamı üzmemek için yanında ağlamamaya çalışıyorduk, hepimiz üzgündük ama annemin gözünden yaş dinmiyordu, daha doğrusu babamı üzmemek için, içine ağlıyordu. Bu olaylar olurken, serap larda destek olmaya bize geldiler fakat dost mu düşman mı, belli değil. Bunu söylememin sebebi şu, annemler hastaneden sonra anneannemlere geçmişler serap ve teyzem de ordaymış, babamın kanser olduğunu öğrendikten sonra mutfakta ikisi kahkaha atıyormuş. Bir insan böyle bir haber aldıktan sonra neden kahkaha atar ki? Sorduklarında da sizin moraliniz bozuktu ya, düzelsin diye. Soruyorum size, siz olsanız kahakaha ile gülebilir miydiniz ?Akşamda söylediklerine göre destek olmak için bize gelmişlerdi. Herkes içeride oturuyordu, o zamanlarda bilindik bir sosyal medya uygulaması vardı, benimde var telefonum olmadığı için Serap halanın kızı, Ahsen’ in telefonundan girdim. Erkek arkadaşımla ertesi gün okuldan kaçmakla ilgili mesajlaşırken, abim içeri girdi, elim ayağıma dolandı ve telefonu saklamaya çalışınca, şüphelendi ve “telefonu ver” dedi. Ellerim titreye titreye telefonu verdim, mesajları okuyunca yüzüme okkalı bir tokat patlattı. Dişlerini sıkarak “çık burdan “ dedi. Sessizce çıktım ama kalbimin atışını size anlatamam, neredeyse atmıyor, yerinden çıkarcasına çarpıyordu. Çok garip ama beş dakika sonra o korku geçti, artık dünya umrumda değil gibiydi. Ahsen benden daha telaşlıydı. Bu hayatı istediğim gibi yaşayacağım kafasına girmiştim. Abimin veya bir başkasının boyunduruğu altına girmeyecektim. Abim, babam daha fazla üzülmesin diye annemlere bir şey söylemedi ama her an ensemdeydi. Ertesi gün okuldan kaçtın mı diye merak ediyorsanız; Evet kaçtım, abim okula gidiyor, gelip bakmazdı, bakmadı da,o yüzden içim rahattı. Ben eve geldikten sonra öğrendim ki, Babama hastaneye yatış verilmiş annem de refakatçi olarak yanında kalacaktı. Hastaneye gittiklerinden sonra evde büyük olmayınca, anneannem bizde kalmaya başladı. Okul, evimize çok yakındı, gidip gelirken anneannem hep ardımdan bakıyordu. Ben geçen yaz kapamıştım, yani on iki yaşımda. Okula giderken herkes açık gidiyordu, bende açık gitmek istiyordum ama annem kızıyordu. Giderken ve çıkarken başımı kapatıyordum. Herkes benimle alay ediyormuş gibi geliyordu. Normal zamanda takmayı çok seviyordum ama okula giderken değil. O yüzden anneannemde arkamdan bakarken, çıkaramıyordum, anneme söylerse eğer, bana çok kızardı.Aynı zamanda okul çıkışlarından sonra camide kuran dersi veriliyordu. Bakkala bile gitmem yasak olduğu için camiye gitmeyi tercih ediyordum. Cami tam evimizin karşısındaydı, başka bir yere gitmeyeyim diye anneannem camda bekliyordu. Bende caminin içine doğru girdim, fakat orada duvar vardı, ordan atlayıp arkadaşlarımın yanına kaçtım. Anneannem beni camide sanıyordu, çıkış vaktindede yine duvardan atlayıp, camiden çıkmış gibi yapıyordum.Akşam abim geldiğinde anneanneme; “bir yere gitti mi ?” diye sordu. Anneannemde; “ben,Feraye çıkana kadar camdaydım,” camiye gitti sadece“dedi. Bunun üzerine abim; “camiye de gitmeyecek” diye yasak koydu. Kendi eve geç saatlerde geliyordu ama benim yaptığım her şeye karışıyordu. Cidden, kadın erkek ayrımını çıkaranı bulsam, alnının çatından vurmak isterdim. Çünkü onlara göre erkek üstün her şeyi yapar, kadın küçük görülen bir mahluk, hiç bir şey yapamaz. Sinir olduğum nokta bu. O günden sonra camiye de gidemedim, okuluda çok boşladığım için gitmemezlik yapamazdım. Abimin ilk hatamı öğrenmesiydi , ondada bu şekilde yapması çok yanlıştı, beni eve hapsetmekle bir yere varamazdı. Bu davranışı beni o hatadan kurtarmaz, aksine o hatayı yapmama sürekler.

(((( SİZDEN RİCAM KİMSEYİ SIKIP BUNALTAMAYIN, İNSANLARI SIKTIKÇA DAHA FAZLA O DURUMUN İÇİNE İTERSİNİZ. EĞER KARŞINIZDAKİNİN BİR YANLIŞI VARSA UYARIN,ŞAYET DEVAM EDİYORSA BİLE EVE KAPATMAK, KISITLAMAK ONU BU HATADAN GERİ DÖNDÜRMEZ. ALLAH AĞZIMIZA BOŞA VERMEMİŞ, KONUŞUN GÜZELCE KONUŞUN. VE SADECE KONUŞUN))))

Bu yasakların ardından okuldan başka bir yere gidemiyordum, birde kardeşimi okul çıkışana almaya gidiyordum, o da ev ile okulun arası beş dakikaydı. Hiç bir şey yapmama imkan yok, ama kardeşimin okul çıkışında arkadaşlarım yanıma geliyordu. Annemler haftalardır hastanede kalıyordu, ben o gün yine okuldan kaçmıştım, yine hiç bir şey olmamış gibi eve geçtim, kardeşimin öğretmeni olmadığı için okula gitmeyecekti. Bizde hep birlikte bakkal olan dayımlara geçtik, biz yengemlerdeyken, kapı çaldı. Annem ve babam süpriz yapıp gelmişlerdi, bir kaç saatliğine izin almışlar. Babama kocaman sarıldım, çok özlemiştim. Biz konuşurken kapı çaldı, abim gelmişti ama çok sinirliydi, gözlerinden ateş fışkırıyordu tabiri, tam abime aitti. Diğer serhat dayımların evide yukarı kattaydı. “ kalk yukarı çıkıyoruz” dedi. Bir şey olduğu çok net belliydi. Yukarı çıktığımızda , “ bugün okul nasıl geçti?” Dedi. Bir şeyler bildiğini anladığım için, hiç bir şey demedim. Benimle bir kaç dakika konuştu, hem kızdı, hem uyardı. “Bir daha böyle bir şey görür, duyarsam okul hayatın biter dedi.” Tamam dercesine kafamı sallamaktan başka bir şey yapamadım. Ablam ve kuzenlerim merakla aşağı katta beni bekliyorlardı, içeri girmemle birlikte, hepsi ne olduğunu sormak için üzerime zıpladı. Bende konuştuğumuz her şeyi anlattıktan sonra, babamları özlediğim için yanlarına geçip oturdum, muhabbettik ettik, babamla özlem giderdikten bir saat sonra kalktılar. Gözyaşlarım gözümden akmamak için direniyorlardı, ama ağlamadım. Babama bir daha sıkıca sarıldım.Ertesi gün okul olmadığı için yengemlerde kaldık, ama ben orda kalmaktan hiç memnun değildim. Yatak odasından lazım olan bir şeyi almak için bile girdiğimizde, yengem surat asıyordu, ama kendi yeğenleri girip oturduğunda hiç bir şey söylemiyordu. Kuzenlerimin dolabıda yatak odasındaydı, arzu abla “kıyafetimi getirir misin?” diye beni odaya yolladığında, yengem gördüğünde “ çık kızım çık burdan” diyordu.

(((Bakın odasına girmemizden rahatsızlık duyabilir, bu en büyük hakkı. Ama bunu sadece bana, ablama ve kardeşime yapıyordu. Diğer teyzemin kızınada bir şey demiyordu. Bu dip notu geçmek istedim.)))

Aslında kuzenlerim bile yengemin bu yaptığını fark ediyordu, fakat bir şey diyemiyorlardı. O yüzden orada kalmak beni mutlu etmiyordu. Sabah kahvaltı yaptıktan sonra, anneannemlere geçtik, iki yan binaydı evleri. Şimdi madem o kadar yakındı neden akşamdan geçmediniz diye soracak olursanız, kızlar anneanneme burda kalın diye çok ısrar ettiği için kaldık.