Sabah kızların sesiyle gözlerimi açtım, “kızlar kalkınn ders vakti.” Gözlerimi açmamla birlikte yataktan fırladım, etrafta kimse yoktu herkes kahvaltıya inmişti, koşarak elimi yüzümü yıkayıp yemekhaneye indim. Yukarı çıkıp hazırlandıktan sonra odaya yerime geçtim, kitabımı çıkarttım, hafsa adında bir kızın gelip “orası benim yerim çık ordan”, demesiyle birlikte sinirlendim fakat sakin kalarak ne alakası var, burada yer tutma gibi bir lüksümüz yok, şayet hoca böyle bir kural koyarsa ancak o zaman kalkarım dedim. Kız söylenmeye devam edip üzerime yürüyünce benim içimdeki cazgır kız dışarıya çıktı ve kızın yaptığı gibi bende onun üzerine yürüdüm. Kızlar beni tutup diğer tarafa götürdü. Benim sinirim dinmiyordu, “çıkışta hesaplaşacağız, üstüme yürümek ne demek göreceksin” diye bağırdım. Aleyna çok korkmuş beni sakinleştirmek için uğraşıyordu, ben sinirden titrerken, hoca geldi ve yerlerimize geçtik. Bir kaç dersin ardından hafsa benimle konuşmaya çabalıyordu, tabi benim dilim durur mu durmaz, “ ne oldu başka bir hafsa mı geldi, sabah çemkiriyordun?” Dedim. “Özür dilerim, abarttım ” deyince bana söyleyecek söz kalmadı, “ tamam o zaman” diyerek karşılık verdim. Son derste bitmişti, serbest vaktimiz vardı, akşam yemeğine kadar serbest kalıyorduk, sonrasında da mütealaya oturup yarının dersini hazırlıyorduk.

Günler geçiyor, ömür akıp gidiyordu. Bu kursa da gitmek istemiyordum, ben evime gitmek evimde kalmak, odamda yatmak istiyordum. Sabahın erken saatinde kalkıp ders hazırlıyordum, teheccüt vaktinde bile ders çalışıyorduk. Her eve gittiğimde anneme kursa gitmek istemediğimi söylüyordum fakat mütemadiyen annemin beni azarlamalarıyla karşılaşıyordum. Kursta öğrenci olarakta bir çok akrabam vardı, benim en yakın kuzenim hilal de kurstaydı. Onun olması benim içimi rahatlatıyor kendimi bir sığınaktaymışım gibi hissediyordum. En azından kursta kalmama bir sebepti benim için. Son zamanlarda o kadar çok bunalmıştım ki, dayımın kızını da çok özlüyor ve çok seviyordum. Lakin arkamdan konuştuğuna dair şeyler öğrendim, bizim arkadaş grubumuz var anlatmıştım, onlara gidip benim hakkımda yalan yanlış şeyler söylüyormuş. İnsanlardan ilk darbemi yemiş bulunmaktaydım, güvensizliğimin ilk aşamasını yaşıyordum, umarım ikinci aşamaya geçmek zorunda kalmam, bir daha kimseden kazık yemem. Bu kız beni, size anlattığım parktaki iki arkadaşıma düşman etmiş, onları ben tanıştırmama rağmen onlarla iyi olmuş benimle aralarını bozmuştu. Onu alıp öldürmek istiyordum, bende onu iyi bir insan sanıyordum. Artık dolup taşıyordum neredeyse kendime zarar vericek haldeydim, kursun büyük hocalarından olan hocanın yanına gittim. Olanları anlatttım, kıza nefretimden bahsettim; gözümün önünde can verse üzerine basıp geçeceğimi söyledim. Söylemlerin üzerine hoca; “gözlerindeki kini görebiliyorum ve bu beni korkutuyor” dedi. İçim yanıyordu, bir insan neden bunu yapar ki? İnsanlar neden acımasız olurlar ki? Hoca beni elinden geldiğince sakinleştirmeye çalıştı. Konuşmanın ardından rahatlamış sayılırdım. Bir kaç gün sonra hoca yanıma geldi ve senin psikoloğa gitmenin iyi olacağını düşünüyorum dedi, annemle konuşmuş ve bana randevu almışlar.