Ben enişteme öyle yapmasına çok ağladım ama kayınbabam bana “kızım bir gün onlar iyi olucak merak etme” dedi. Bu artık bizim için imkansızdı. O günden sonra eniştem yerimizi bildiği için gelen her araba sesinden korkuyor terdirgin oluyordum, yine kayınbabam “korkma, bir gün burada eniştenle ablanla barışıp oturacaksınız” diyordu. Buna inanmayı çok isterdim ama bir daha ablamların yüzüme bakmayacaklarını biliyordum. Kimseye kaçtığımı söylemediler, söz günü kuafördeymişim de ordan eve geçmişim gibi davrandılar. Söz takıldıktan sonra, akrabalara gezmeye gidiyorum diyerek geri İlkay’ la döndüm. Yaşayacağımız evimiz hazırdı, eşyalarımızı da almıştık, gelmelerini bekliyorduk .Bir ay sonra düğünümüz oldu, kimse bir şey anlamadı. Düğünde kimseye bir şey çaktırmamak için eğlendik ettik ama içim buruktu, özellikle ablamla küs olmak beni derinden yaralıyordu, çünkü benim düğünüm için çok hayallerimiz vardı, malesef gerçekleştiremedik. Ailemle konuşmadığım için, içim buruktu ama aslında yüreğimi korlayan başka bir konu daha vardı; babamın yanımda olamaması, beni beyazlar içinde görmesini çok isterdim, bu yüzden burukluğum iki kat artmıştı ama elimden gelen bir şey yoktu.

EĞER BURAYA KADAR GELDYSENİZ BURADAN ALACAKLARINIZ VAR DEMEKTİR. 🍀KİTABIMI BEĞENDİYSENİZ BEĞENMEYİ, YORUMLARDA FİKRİNİZİ BELİRTMEYİ VE TAKİP ETMEYİ İHMAL ETMEYİNİZ.