Annem kızmasın diye de yemekleri yapıyordum, tatlılar yapıyordum, fakat yemek için fazla yağ koyduğumda bile kızıyor,” sen yağı çok israf ediyorsun, senin yüzünden bu evdeki her şey çabuk bitiyor yeter artık bıktım senden” diyordu. Hastanıp yattığımda odanın kapasını açıp bana baktığında, uzandığını görünce “hâlâ yatıyor musun sen” diye sinirleniyordu. Evde kendimi fazlalık hissediyordum, aslında bende evlenip gitmek istiyordum. Onunda etrafında Kuzenleri vardı ve dışlıyordu üzülüyordum, ona iyi gelmek için uğraşıyordum, çünkü zamanında benimde kuzenlerim beni dışlıyordu. Kendimi onun yerini koyup acıyordum, kısaca acıdığım için sözlendim ve sözleşmeden önce bile ağlıyordum içim kabul etmiyordu, evlenmek istemiyordum bir kere annemlere, onun dayısı ve teyzesine söylemiştik. Hata yaptığımın farkındaydım ama geri dönüş yapamıyordum. Her görüştüğümde kendimi kötü hissediyordum onu kıskanmıyordum bile, içimde sevgi olmadığına emindim, acıma duygumda geçmişti. Gecelerce ağlıyordum ben aşık olmak istiyordum, karşımdaki insanın yanında güvende olmak istiyordum, ve o bana çok savunmasız bir gibi geliyordu. Bir insanı şartsız koşulsuz sevmek istiyordum, aşık olmayı istiyordum. O kadar mutsuzdum ki, anneme gidip sözü atmak istediğimi söyledim ama annem “yüzük parmağından çıkarsa sende çıkıp gidersin” diyince bir şey diyemedim çünkü annem en başta bana “yapma, bak sen sevmiyorsun bu çok belli” demişti ama ben dinlemedim. Her gece hıçkıra hıçkıra ağlıyordum aşk istiyordum aşık olmak gözlerinin içine sevgiyle bakacağım bir adam istiyordum, karşımda bakmaya bile tahammül edemeyeceğim birini değil. Artık içimdeki sevgisizlik o kadar artmıştı ki, ona eskisi gibi davranamıyordum, çünkü kuzenleriyle de tanışmıştım hiç anlattığı gibi insanlar değillerdi, onu sarıp sarmaladıkları belliydi. Bu yüzden acıma duygum da tamamen yok olmuştu. Anlaşamıyorduk bir kaç kere engelledim ve arayıp engeli kaldır diyince kaldırıyordum barışıyorduk. Bir gün yine engelledim beni aramadı, engeli kendiliğimden kaldırdım ve artık bana dayanamadığını bittiğini söyledi, yarın gelip yüzüğünü alacağınıda ekledi “tamam” dedim, anneme anlattım, kızacak diye endişeyle anlattım. Annem sadece “kendi bilir” dedi. Ertesi gün geldi yüzüğü aldı, ve bana iftara atarak gitti. Cidden bazı insanlar merhameti hak etmiyor, onu aldattığımı söyledi ve öyle bir şey yoktu yapmadım, onun gerçekten doğru sözlü biri olduğunu düşünüyordum ve yanılmışım. Çok net bir şey var ki, o son hamleyi yapmasaydı belkide vicdan azabı çekecektim ama bir an bile keşke demedim, iyi ki bitti dedim, bittiği için sadece şükrettim. Duyduklarından ötürü annem bir kaç gün telefonumu aldı ve bir şey bulamayınca geri verdi. İlk defa merhametimden ötürü kendime kızdım, bir daha kendimden ödün verip, kendimi karanlığa hapsedip kimseye merhamet etmeyecektim