Sabah olduğunda Nida’ ya baktım uyuyordu çağırdım, sayıklar gibi konuşuyordu, alnına baktım ve ateşler içindeydi. Hemen bir su hazırlayıp havluyu başına koydum. Ders saati yaklaşınca kıyafetimi değiştirmek üzere odaya geçtim, işim bittikten sonra tekrar nida' ya baktım uyuyordu, ses çıkartmadan ders için gruba gittim. Herkes yerini almıştı bende yerime oturdum, odaya göz gezdirdim ve eslem hâlâ yoktu, bu beni mutlu etmişti. Kısa süre sonra hoca geldi, hocanın ardından eslem içeri girdi, benim üst segmentte olan enerjim, yerle bir olmuştu. Eslem'" görünce "geç yerine" dedi hoca. Gergin olduğu belliydi, yüzü asık duruyordu, ne olduğunu sorduğumuzda bir şey söylemedi,hocanın sinirli olduğu çok net anlaşılıyordu. Hepimize baktı “Nida nerde” dedi. Hasta olduğunu söyleyince sert bir tavırla “gidip kaldırın” dedi. Nida gelince yerine geçip oturdu ve bir anda Nida’ ya bağırmaya başladı, “benden izin almadan neden derse girmemezlik yapıyorsun? Birde arkamdan fahriye hoca ne kadar soğuk diye konuşuyormuşsun" Nida' nın konuşmasına fırsat dahi vermeden "Odadan dışarı çık” diye bağırdı. Ne olduğunu anlayamayan nida o anın korkusuyla ağlamaya başladı. Hoca; tepkimde haksız mıyım kızlar diye sordu. Herkes hak verir gibi konuşurken sıra bana geldi, kimseyi haksız yere yalakalık yapmazdım, bana göre dürüstlük bir insanın namusudur. Hoca; haksız mıyım Feraye, dediğinde gayet yüreğim kabarmış bir biçimde”bence yaptığınız büyük bir haksızlıktı, herkesin içinde azarlamak yerine kenara alıp konuşabilirdiniz, ki sizin arkanızdan bir şeyler söylemiş olduğunu duymuşsunuz, nida’ ya sormadan kesinliğine emin olmadan bu verdiğiniz tepkiyi etik bulmadım” diye cevap verdim. Hoca benim bu söylememin üzerine şaşırdı, herkes susarken benim baş kaldırmış olmam karşısında şaşakalmıştı. Hiç bir şey söylemeden diğer kızlara sormaya devam etti ama ben davamda haklıydım, sırf hocam diye haksız olduğu halde yanında duramazdım. Nida saatlerce ağladı, onu sakinleştirmek zaman aldı, ona destek olduğumu, hocanın haksız yere çıkıştığını söyledim. Nida’ nın korumasız, herkese karşı susan, bastırılmış bir kız çocuğu olduğu çokça belliydi. Kimsenin ezilmesine boş yere dışlanmasına, sebepsiz yere azarlanmasına tahammülüm yoktu. Sonrasında öğrendik ki, eşlem hocaya gidip, Nida sizin hakkınızda arkanızdan konuşuyor diyerek hocayı doldurmuş. Sorun şu ki; Nida öyle bir şey söylememişti, eslem Nida’ yo oldukça fazla kıskandığı için bunu yapıyordu. Ben elimden geldiğince yanında olacaktım, nida’ yı ona yem etmeyecektim. Yatış vakti gelmişti ama nida ağlamaya devam ediyordu, bütün kursun önünde azarlanması gururunu kırmıştı sıkıca sarıldım “ ben senin hep yanındayım, kimseden korkma” benim bu söylemlerim nidayı rahatlatmış olacak ki, minnettar gözlerle bana baktı ve ağlaması dindi. “ Gözyaşlarını heba etme, herkes bir gün kendi kalbinin ekmeğini yiyecek.” Onu yatağına yatırıp, bende kendi yerime geçtim, zaten yataklarımız yan yanaydı. Gözlerimi kapatıp, ağır geçen güne veda ettim.