Telefon hoca da bir kaç ay kaldı. Telefonu satmalık bir durum oldu. Anneme olanları anlattım, kursa telefonu götürdüğümü çıkışta müzik dinlemek için aldığımı söyledim. Annemin kızacağını beklerken hiç bir şey demedi. Hocayı aradı istedi ve çıkışta bana verdi. Bu olaylarımdan sonra hocamız bana olduğundan daha soğuk davranmaya başladı, zaten sevilmediğimi düşünüyordum birde hocamın böyle yapmasının acısı içime oturmuştu. Ve içimdeki bu hisler beni intiharın eşiğine sürekledi. Doktorun verdiği depresyon ilaçlarına tekrar başlamıştım, onun vermiş olduğu bir durum mu bilmiyordum. Avucumun içine yirmi tane depresyon ilacı aldım, hiç düşünmeden ağzıma atıp yuttum. Hemen etki etmesini bekledim cahillik işte, etkiyi göremeyince on tane grip ilacı daha içtim. O an sadece ölmek ve yok olup gitmek istiyordum.Çok gariptir ki, hâlâ bir şey olmadı ama bir kaç saat sonra kalp çarpıntım başladı, kalbim öyle çarpıyordu ki yerinden çıkarcasına. Kimseye korktuğum için bir şey söylemedim. Yatış vakti geldi ve yatağa geçtiğimde kedilerin ranzaların üstünden zıpladığını gördüm, çığlık atmak istiyordum ama yatış vakti olduğu için çok sesimi çıkarmamaya çalıştım. Ne olduğunu anlamadım Nida’ ya , gece vakti kıpkırmızı ruj sürmüş, abartılı bir makyajı vardı. Kursta makyaj yapmakta yasaktı, ne cesaret yapmıştı, anlamış değildim. Kendisine dönüp neden makyaj yaptın, gece gece kırmızı ruj ne dedim. Şaka yaptığımı düşünüp, güzel miyim dedi. Etrafa tedirgin gözlerle bakıyordum, bendeki değişikliği fark edince ciddi olduğumu fark edip beni hocanın yanına götürürdü. Çarpıntımda artınca korkup hocaya söyledim, hemen bana ayran yapıp içirdiler. Ertesi gün çarpıntım artınca, idareciye söylediler, hemen beni kursun sahibinin yanına yollayıp tansiyonuma baktırdılar, kalp ritmimi gören hoca”neye stres yaptın kızım hemen eve git dinlen” dedi. İlaç içtiğimi söylemedim stresten kalp ritmimin arttığını düşündü. Aşağıya hocaların yanına inip söyledim annemi arayıp çağırdılar, yaklaşık kırk beş dakika sonra annem geldi. Arkadaşım bana yardım etmek için merdivenlerden indirdi, çünkü çok kötüydüm ve çarpıntıdan titriyordum. Annem beni görünce “ madem bir işe başladın, yarım bırakmasaydın,” diye bağırdı. Arkadaşım annemin tepkisi üzerine koşa koşa yukarıya çıktı. Annem sinirli şekilde bana geç diye bağırdı. Hastaneye gittiğimizde doktorlar sorunun ne olduğunu sordu, ilaç içtiğimi söylememle beni makinalara bağlamaları bir oldu. Doktorlar ayaklandı, ne zaman olduğunu sordular, dün sabah deyince anneme kızıp “ nasıl bu kadar geç kalabilirsiniz, ya ölseydi.” dediler. Acele acele ritimlerime filan bakıp, kontrol ettiler. Fazla ilaç yuttuğum için bir gece müşade altında kaldım. Annem benimle küstü ama bu olaydan sonra aramız düzeldi. Hocayı arayıp kursa bugün gidemeyeceğimi söyledim ama telefonda beni tersledi; “nasıl böyle bir şey yaparsın, şımarıklık yapmandan sıkıldım” diye bağırdı. Olayları anneme anlatınca annemde hocayla konuştu. O sene hoca bana yine elinden geldiğince iyi davranmaya çalıştı.

İntihar olayından sonra annemle aramız düzelmişti, yine çok iyi değildik ama en azından yüzüme bakıyor ve benimle konuşuyordu.