Önce psikiyatriye gittik, beni psikoloğa yönlendirdi. Bir kaç kere gittik ama ben bir şey anlatmadım, neden anlatıp psikoloğu kendime acındırayım ki?( Çocukluk aklı işte.) Ben yüzeysel konulardan bahsediyordum. Annemin beni bunalttığından,dışarı çıkmama izin vermemesi gibi konulara değiniyordum, daha sonrasında psikolog anneme benim hiç bir sorunumun olmadığını söylemiş. Annem zaten bana hep sen dikkat çekmeyi seven bir şımarıksın diyordu, doktorun söylemi üzerine bana demediğini bırakmadı. Ben “a” desem sen zaten şımarıksın diyordu. Bir sonraki randevu zamanı geldi, gittim içimdeki her şeyi, neler hissediyorsam anlattım beni tekrar psikiyatriye yönlendirdi. Oraya da girip her şeyi tek tek anlatınca, bana ilaç vermesi gerektiğini söyledi, bende “ ben deli miyim, ilaç yazma sakın” dediğimde doktorun tedirgin bakışlarını gördüm. ( oysa ne kadar yanlış bir şey söylemişim, asıl gerçekten sağlığına kavuşmak isteyen ilacı içer. Delilikle hiç bir alakası yok. Ve zaten gerçek hastalar ilaç kullanmayı kabul etmez)

Ben doktora öyle söyledim ama tabiki ilacı düzenli kullanmaya başladım. Bir kaç ayın sonunda kurstayken yine tükenmişlik ve güvensizlik sendromu yaşıyordum. İlacımı içiyordum ama bana yan etki fena uyku yapıyordu, bazen derslere geç kalıyordum. Annem hocayla konuşmuştu, hoca sıkıntı yapmıyordu.

Ben kursa alışmaya başlamışken günler akıp gitmiş ve sene sonu gelmişti. Kızlardan ayrılmak zor geliyordu, insan alışınca maalesef zorlanıyordu ama içimde evde olucak olmamın verdiği bir mutluluk vardı. Yaz gelmişti fakat değişen hiç bir şey yoktu genelde evdeydim, sadece yaz boyu iki kere kuzenlerim ve teyzemle dışarı çıktım. Bir kaç kere kuzenlerim dışarı çıktı ama beni çağırmadılar çünkü Süreyya benim gitmemi istemiyordu, baskın bir karakterdi, benimde baskın olduğumu gördüğü için beni hiç bir şeye dahil etmiyordu, anladığım kadarıyla beni kendine tehdit olarak görüyordu ve dışlıyordu, bunu bir kere değil, çok defa yaptı. Annemin bizi ezmesine rağmen haksızlıklara baş kaldırmam onu rahatsız ediyordu, herkes ona boyun eğerken benim dik durmam zoruna giriyordu. Ağır bir duyguydu, çok içerliyordum ama alışmıştım. Anneannemde kaldığım süre boyunca bütün işleri ben ve ablam yapıyorduk, yapmasak annem herkesin içinde bize bağırıyordu ve “burda kalıyorsanız, yapacaksınız” diyordu. Biz yapmayacağız demiyorduk, ama herkes otururken bir tek bizim annemiz bize bağırıp, o evde çalışanmışız muamelesi yapıyordu, annemi öyle göre herkes, bize annemin davrandığı gibi davranıyordu. Her şeyde eksik büyüdük, hep kendimizi ezik hissettik, annem her zaman bize özgüvensizlik depoladı. Annem her şeyde bizi eksik bıraktığı gibi, birde istediğim hiç bir kıyafeti giydirmiyor zorla ferace giymemi istiyordu, ben giyinmek istemediğim içinde kavga ediyorduk. Bir akşam kızlarla oturuyorduk ablamda vardı, teyzem geldi ve “hadi gençler kalkın dışarı çıkalım” dedi. Annem ilk “yok” desede sonrasında benimde gitmeme izin verdi. Bende kuzenimin kıyafetinden giydim üstüme ferace giydim, annemin görmesi için yanına gittim, üstümdeki feraceyi gördükten sonra apartmanda onu çıkarttım ve kendimi daha mutlu hissettiğim kıyafetle kaldım. Kıyafette herhangi sorun teşkil edecek bir şey yoktu, şunuda eklemek istiyorum ki, (kapalılığa aykırı bir kıyafette değildi.)Biz apartmandan çıktık, karşı binanın merdiveninde de bizim akrabaların çocukları oturuyordu, bende kendimi giydiğim kıyafette öyle özgüvenli öyle havalı hissediyordum ki, kendime güvenim tam bir şekilde yanlarım geçip, dayımın dükkanına girecektim. Bir kaç adım attıktan sonra annem “Feraye” diye şiddetle bağırdı, herkes bana bakıyordu, kafamı kaldırdım “ feracen nerde, hemen onu giyiyorsun yoksa eve geç diye sinirle bağırdı, hemen apartmana girip, feraceyi giydim. Kapıdan çıkarkenki utancımı size anlatamam, yüzüm kıpkırmızı olmuştu, ağlamamak için kendimi zor tuttum. Ama binanın köşesinden dönüp, annemin görüş alanından tamamen çıktığım yerde yeniden feraceyi çıkarttım. Annem her yerde böyle davrandığı için herkes bizi hor görme hakkını kendinde görüyordu.

Tamam annedir tabiki karışacak ama bu şekilde herkesin içinde mahcup ederek değil. Üstümde aykırı bir şey yoktu, o an bir şey söylemeyip eve gelince kızabilirdi. Sonuç olarak binadan çıkıp yapmışım, onun kızmasından dolayı giysem de, sonrasında yine çıkaracağım belli, neden boş yere insanlara rezil olayım ki ?