Ben şifreyi mesaj olarak attıktan sonra, hayat benim için durdu, ne yapacağımı bilmez bir haldeydim, babam telefondan pek anlamazdı ama araştırırsada bir şeyler görebilirdi. İlbey' le olan fotoğraflarımız vardı, eğer babam görürse benim hayatta kalma ihtimalim sıfır olabilirdi, tek temennim babamın bir şey görmemesiydi. Ben düşünceler içinde kıvranırken uyuyakalmıştım.

Babam sabah erkenden bir hışımla odanın kapısını açtı, beni dövecek diye beklerken, " al şu telefonunu, bir daha böyle bir şey görürsem, telefonun yüzünü görmezsin." dedi. Minnettar gözlerle babama bakıyordum ki, şu sözleri ekledi; konuştuğun kimse hemen yolunu ayırıyorsun.
Babamın söylemi üzerine kalakaldım, bütün enerjim o an çekildi, eğer babam bir daha İlbey' le konuştuğumu öğrenirse hayatı zindan eder, tıpkı küçükken yaptığı gibi. Bizim iki daireli bir binamız var, üst katta biz yaşıyoruz, aşağı kat ise boş kullanılmıyor, biz babamın uyardığı hataları yaptığımız da, bizi orada bir
gün kitliyor, sadece su veriyor, gece ışıkları dahi yakmıyor. Oradan ne kadar korktuğumuzu biliyor, tek isteğim bir an önce, cezaevinden beter olan bu evden kurutup gitmek.
Okul vakti yaklaştığı için eşyalarımı hazırlayıp çıktım, İlbey'i aramak istiyordum ama babam telefonumu dinliyorsa diye de çok korkuyordum. İlbey' e mesaj attım, " ben Lina, her zaman buluştuğumuz yerde bekliyorum, elma"
Ben mesaj attıktan sonra buluşma yerine doğru yürüdüm,vardığımda henüz gelen giden yoktu. Bir kaç dakika sonra İlbey yaklaştı,boynuna atlayıp sıkıca sarıldım.

-Neler oluyor Lina

+Babam bizi yakaladı, seninle görüşmemi istemiyor

-Ne yani ayrılmak mı istiyorsun?

+Seninle olup ikimizede zarar veremem, gitmek zorundayım İlbey

-Saçmalama bitemez Lina

+Üzgünüm İlbey bunu yapmak zorundayım..