Kapıyı açan kişiye bakmaya korkuyordum, kafamı yılları kaldırmamla şiddetli bir kalp çarpıntısına maruz kaldım. Kuvvetli bir sarsıntıyla kendimi yerde buldum, kapıyı babam açmıştı, gece uyanmış ve bizim odamıza bakmış, ablam Almira' yı görüp beni göremeyince deliye dönmüş, ablamın telefonu almış ben arayınca bilerek açmayıp eve gelmemi beklemiş. O sırada Almira' nın telefonunu karıştırıp mesajları okuyunca benimde İlbey' le buluştuğumu anlamış, sinirden gözleri bile görmüyordu diyebilirim. Hatta ilk başta dışarı çıkıp beni kapının önünde bekleyecekmiş, o çocuğu bulup geberteceğim diyerek kapıya yönelmiş ama annem izin vermemiş, babamı sakinleştirmeye çalışmış. Babam söylemesinden korktuğum cümleyi kurmuştu, "telefonunu ver" dedi. Ellerim titreyerek telefonu uzattım. Babası katı olan her kız bilir ki, her ihtimale karşı özel olan şeyle ya gizlenir, ya da yok edilir. Babamın günlük hayatta telefon karıştırma gibi bir huyu yoktu ama ben ve ablam yine de her şeyi gizliyorduk. Telefonu verdim ama tek korkum İlbey'in yazmasaydı.