Bütün kuzenlerim çeşit çeşit kıyafet alırken, biz onların eski giysilerini giymek zorunda kalıyorduk. En acı olanı ise abimin ayakkabısının yırtık olmasından ötürü yengemin eski ayakkabısını giymesiydi. İnanabiliyor musunuz, abim yokluktan dolayı kadın ayakkabısı giyiyordu ve bu çocuk liseye giden bir delikanlı. Abim okuldan gelirdi, ayakları

yağmurdan sırılsıklam olmuş, ayakkabı su geçiriyor, giyecek botu yok. Hiç bi zaman dedem büyük olarak demedi ki; “yazık bu çocuğa bir bot alayım.” Bizim yaşıt kuzenlerimiz olduğu için onların eskilerini giyebiliyorduk ama abimin akran bir erkek kuzeni olmadığı için giyecek ayakkabısı yoktu. Babamda kaç sene önce aldığı ayakkabıyı giyordu, ayakkabı yırtıktı ve o kadar çok yırtıktı ki, parmağı gözüküyordu, ayakkabıya uyan, bulduğu bir parçayı yama olarak yapıştırıp giyiyordu, bir yer düzeliyordu ama ertesi gün, başka bir delik oluşuyordu orayıda yapıştırıyordu. Benim ayakkabım olmasa da olurdu, ama babamı bu halde görmek kalbimi paramparça ediyordu. Babamın rahat edeceği yaşta, ayakkabısın yapıştırıyor olması yüreğime dokunuyordu. Annemde anneannemin ayakkabısını giyordu. “Herkese dağ olup koşan dedem, bize çakıl taşı bile olamadı.”

Herkes gören gözlerini körmüşcesine yumdular. Hepsi görüyor, ne kadar zor durumda olduğumuzu biliyor ama yardım etmiyorlardı.

YORUMLARINIZ BENİM İÇİN ÇOK ÖNEMLİ YORUMLARDA BELİRTİRSENİZ ÇOK SEVİNİRİM