İnsanın en güzel anıları , çocukluğundamıdır ? Yoksa kimine uzun kimine kısa gelen ömür dediğimiz şeymidir anılarımız ?

Okul çıkışı , aklımda anneminn nefis yaptığı bademli kurabiyeler varken . Adımlarımı nasıl attığımı bilmeden , heycanla eve giderken , evimize sadece iki sokak kalmıştı . Burnumda nefis kurabiyelerin kokusu tüterken , baharın gelmesiyle yeşeren ve çiçek açan ağaçlar baharı selamlarken . Gökyüzü mavisi en güzel tonuyla beni büyülerken beni . Bizim evin sokağına geldiğimde , evimizden gelen mis gibi bademli kurabiyelerin kokusu tüm sokağı sarmıştı sanki . Evimize yaklaştığımda evimizden gelen sesler sohbetin koyuluğundan olacakki sesler bir birine karışıyordu . Evin zilini çalacaktımki Zeynep teyze kapıyı açtı , bizden çıkıyordu annemin günü vardı komşu teyzelerle toplanmışardı . Zeynep teyze beni görünce gülümseyerek .

" Hoş geldin oğlum nasılsın ? "

" Hoş buldum Zeynep teyze iyim sen nasılsınız ? Annem yapmışmı bademli

kurabiyeleri ? "

" Evet çok güzel şeyler yapmış annen yine , hadi sende gir oğlum eve . "

" Peki "

Diyerek içeriye girdim heycanla girdim ayakkabımı çıkarırken , içeride sohbet hayli koyuydu kimse geldiğimi farketmemişti bile . Ayşe teyze anneme ;

" Kızım Sevgi Kemalle konuştunuzmu ? "

" Hayır Ayşe teyzecim söyliyemedik daha . Geceleri uykum kaçıyor Ali'yle doğru zamanı bekliyoruz konuşmak için , ergenlik zamanıya şimdi . "

Ayşe teyze ; " haklısın kızım bir pegagoka giderek yardım alabilirsiniz söylemek için . "

Ayşe teyze sözünü tamamlarken , pür dikkat onları dinledim , benimle konuşacakları şey neydi ? Yoksa kardeşimmi olacaktı ?