Bu buluşma tesadüf değildi

Süküte bürünen dillerimiz , konuşmayı ruhlarımıza bırakmıştı çoktan . Neden yanından gidemiyordum neydi beni onun yanında tutan ? Düşüncelere dalarken .

" Bir çay içelimmi ? "

Diye teklifte bulundum , nahif sesiyle .

" Saat baya geç olmuş lakin bir acı kahve sohbetimize eşlik edebilir . Müsadenizle anneannemi arıyım merak etmesin beni . "

" Elbette " diyerek onu seyre daldım öyle mahsum öyle içten bir konuşması vardıki tıpkı bir çocuk gibi saf ve temizdi o halı .

Sahile bakan bir kafede oturup iki sade kahve söyledik . Bir kaç dakika süren sessizlikten sonra , kahvelerimizi gelmesiyle kahvesinden bir yudum alan genç hanım .

" Çok tuhaf değilmi ? Bir biriminiz ismini bile bilmiyoruz. Fakat hatrı kırk yıl süren kahveyi beraber içiyoruz . "

Sözüne devam ederken genç hanım o kadar haklıydıki . Sözü ona bırakıp pür dikkat onu dinledim .

Bir iç çekip :

" Beş yaşımdayken annemi babamı trafik kazasında kaybettim . Beni bu yaşıma kadar anneannem büyüttü . Şu koca dünyada anneannemden başka kimsem yok ! "

İşte o an anladım bu buluşma tesadüf değildi ...