7. Bölüm

-"annen kalp krizinden vefat etti"

-"ne?"

Ben İlayda 19 yaşımdayım üniversite sınavına hazırlanırken herkes benim istediğim bölümü kazanamayacağımdan emindi ama ben ise başaracağımdan emindim ,hep yalnız büyümüştüm kendi yemeğimi kendim hazırlamış yemiştim el kadar çocukken annem beni 12 yaşında terk etmişti babamla yaşadığı bir tartışma sonucu babamın gözünden ise ben sebep olmuştum bunca şeye kendini bir kelimeyle tanıt deselerdi yalnızlık derdim büyük bir ihtimalle sonra öz babam beni yurda bırakmıştı bir hayvanı sahibine bırakır gibi oradada az çekmemiştim benden yaşça büyük kişiler tarafından birçok kez şiddete maruz bırakılmıştım ve şimdi ise benim hayatımı tek kelimeyle cehenneme çeviren ailemden birinin öldüğünü söylüyorlardı.....

Elim ayağım buz kesmiş boğazımda koca bir yumru oluşmuş gözlerim akmayı bekleyen iki çeşme gibi dolmuştu hayat buydu işte tek kelimeyle yüzünüzdeki o sıcak gülümsemeyi anında siliyordu ben hep düşünürdüm aslında şanslı olduğunu

sanan insanlar zaten şanssızdı çünkü onlar hayatın çok güzel bir yer olduğu söylenerek kandırılmıştı ben ise bunu hayatta doğrudan yaşayarak öğrenmiştim.

Dizlerim titriyordu...

Gözlerim doluyordu...

Boğazımdaki o koca yumru nefes almamı engelliyordu....

Bende bütün bunlardan kaçmak için koştum...var gücümle koştum

Koridordaki insanlar dönüp bana bakmasını umursamadım sadece koştum nereye koştuğumu ben ise bilmiyordum sadece aklımdakibu şehri terk etme isteğine mâni olamıyordum.

O Kadın benim hayatımı beni terk ederek mahvetmişti onun yüzünden hiçbir insanoğlunun kaldıramayacağı şeyler çekmiştim ama o benim annemdi...

En sonunda aldığım nefe boğazıma takılınca durdum ve yere çöküp gözlerimden akmayı bekleyen yaşların akmasına izin verdim burada kimse ama kimse beni bulamazdı.

Çoçukluğumun geçtiği apartmanın çatısına çıkmıştım buraya gelirken aklımda ne vardı bilmiyordum buraya gelmeyeli yıllar olmuştu annemin beni terk ettiği yerdi burası yani yalnızlığımın başlangıcı olan İzmir'deki Songül apartmanı ne kısmetse annemle aynı adtaydılar

Ellerimi yere sabitledim yerden doğrulmak için ama kalkamıyordum gözlüğümde yere düşmüştü zaten koşarken en sonunda kollarım benden bagımsız bir şekilde yeri boyladı ve ben orada 3 saat boyunca hareketsiz bir şekilde uzandım.

3 saat sonra

Gözlerimi yavaşça araladım burada uzanırken biraz da yorgunluğumu atmak adına burada uzanmıştım ama hemen baş ucumda bir pet şişeyle kaybettiğimi sandığım gözlüğümü kesinlikle beklemiyordum yorgun ben bunuda düşünmeyi kaldıramadı ve oracıkta öylece uzanmaya devam etti...

Bölüm sonu

Umarım beğenirsiniz hoşça kalın hoş kalın

​​​​

​​​​