Bir gün içerisinde hayaller ve gerçekler tamamen karışmıştı. Benim çok hayallerim vardı ama bu defa gerçekler sanki üstüme üstüme geliyordu. Ensemde Yağız oğlanın nefesi, elleri belimde...Kalbim atmakla durmuş gibiydi.

Önce inanmak istemedim gözlerimi kapatıp tekrar açtım ama hala aynı pozisyondaydık.

"Sanırım o Yağız oğlan benim ve gayet gerçeğim. Ama sen şaka gibisin."

"Yooo bende gerçeğim."

Yani bende insandım değil mi?

'Asıl sen şakasın be!" Diyerek dirseğimle karnına vurdum. Hala benimle dalga geçiyordu.

Küçük bir ses çıkardı canı yanmış gibi ama bence canı yanmamıştı. Başımı geriye doğru biraz daha yanaştırıp göğsüne doğru yaslandım. O sırada yakışıklının burnu saçlarımın dibindeydi. Böyle kokluyor gibi, derin nefes alıp geri bıraktı. Bende nefes almayı unutmuştum. Biz kendi dünyamıza dalmıştık ki mavinin sesiyle kendimize geldik.

"Abi bölüyorum ama artık gitmemiz lazım!"

Evet bölüyordu, hemde hiç olmadık zamanda. Bu mavini zaten hiç gözüm tutmamıştı şimdide o jöleli saçlarını yolmak istiyordum.

Yağız oğlan mavinin sesini duymasıyla ellerini belimden çekerek beni ileriye doğru itti. Az önce düşmemem için tutarken şimdi düşmem için kendi elleriyle itiyordu. Öfkeyle arkamı dönerek ona baktım

"Oha be az yavaş ol. Az önce ne güzel tutuyordun şimdi ne oldu?"

Yağız oğlan bakışlarını benden kaçırarak sessizce birşeyler mırıldandı ama anlamadım. Tam ne söylüyorsun diye soracaktım. Lafı ağzıma tıkadı.

"Hadi otobüse bin daha fazla insanları bekletme. "

Güzelce bana lafını söyleyip arkasına dönerek otobüse doğru ilerledi bende öylece kalakaldım.

Anlamadım ki bu sinir niyeydi? Sanki gel beni tut dedim, o tutmaya meraklıysa sorun bende değildi. Kendi kendime bir süre söylenerek sonunda otobüse binip yerime oturdum. Bu arada kulağıma diğer yolcularında söylenmeleri gelince utançtan iyice kıpkırmızı oldum. Yan koltukta oturan tonton bir teyze bana bakarak mutlulukla gülümsedi. Sonra ateş bacağı sarmış maşallah maşallah dedi. Beni yerin dibine iyice soktu. O an deve kuşu gibi başımı toprağa gömmek istiyordum. Ama ben başımı iyice koltuğa gömerek gözlerimi kapadım. Yoksa herkese rezil olacaktım.

3 saatlik yolum vardı ve kesinlik sorun çıkarmamam gerekiyordu. Zaten bedenim sonunda iflasını vermişti. Gözlerimi kapadığım an derin uykuya daldım.

Güzelce bir saat uyuyarak dinlenmiş oldum. Gözlerimi açtığımda hava çoktan kararmıştı. Camdan başımı çekip dikiz aynasına baktım ve onu gördüm. Yine yerine geçmiş gayet ciddi şekilde otobüsü sürüyordu. Arada mavinin sorularına cevap veriyor tekrar kendi sessizliğine bürünüyordu.

Bir süre gözlerimi kaçırmadan onu izledim. Arada gözlerini benimle buluşturuyor, tekrar yola çeviriyordu. İçimdeki heyecan yerini hüzne bırakmıştı. Çünkü birbuçuk saat sonra ondan ayrılacaktım. Halbuki bana çok ters davranıyordu. Sevinmem gerekirken neredeyse ağlayacaktım. Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde hemen kendimi toparladım. En son bu gözler biri için gözyaşı dökmüştü ve artık olmayacaktı.

Dikkatimi dağıtmak için Feride'yle mesajlaştım. O dikkatimi dağıtmak yerine sürekli Yağız delikanlıyı sorunca bu sefer ona sinirlenip konuşmayı kestim. Gözlerim ona kaymaması için her yolu denedim. Kitap okudum, derslerime baktım ve yolu sonunda bitirmiş bulundum. Mavinin Ankara otogarına girmiş bulunmaktayız anonsundan sonra boğazıma sanki birşey oturdu. Daha fazla gözlerimle savaşa giremedim ve ona baktım. Ve nihayet gözlerimiz yeniden buluştu. Onunda gözlerinde hüzün varmış gibiydi. Aslında sevinmesi gerekiyordu sonuçta bir baş belasından kurtuluyordu.

O güzel gözleriyle uzunca baktı.Ne çekti bakışlarını ne ben. Mavinin fesat dolu sesi araya girene kadar gayet güzeldik. Onun sesi araya girince artık bana gelmişlerdi.

"Ulan varya sen romantik anlarımın katili oldun. Şimdi ben seni ne yapayım? O inek yalamış saçlarını yolmazmıyım?"

"Abla ne diyorsun sen? Ben ne yaptım ki şimdi? Sadece son durak dedim. Hem ne romantik anı ben birşey anlamadım."

Ben kendimi sakinleştirmeye çalışırken bir kahkaha sesi duyuldu. Ah duymaz olaydım başımı çevirip ona baktım. Ve kalbim bir kez daha ona yenildi. Yolunu kaybedip o gülüşlere düştü.

"Allah'ım ben hiç iyi değilim. Bu gülüşü gördükten sonra nasıl hayatıma bakabilirim?"

"Gülüş derken, sen Yağız abiye mi yürüyorsun."

"Yürüyorum valla hatta yürümek değil koşuyorum."

Mavin elini omzuma atarak "Abla geçmiş olsun çaresi olmayan bir hastalığına yakalanmışsın. " Demesiyle o an anlamıştım gelecekte kalbimin çok hasta olacağını. Mavinin tesellisiyle otobüsten inip bagajımı aldım. Kulpundan tutup peşimden sürükleyerek başım yerde üzüntülü ilerledim.

"Sonunda sakar kızın yolculuğu bitti."

Tanıdık sesi duymamla olduğum yerde kalarak başımı kaldırıp ona baktım. Omzunu otobüse dayamış, kolları birbirine bağlı. Bir ayağı önde diğer ayağı arkada öylece bana bakıyordu

Şaşkın şaşkın ona bakarak kim ben mi diye sordum.

"Senden başka sakar mı var?"

"Ben birkere sakar değilim sadece ayağım sürekli birşeylere takılıyor ve düşüyorum. "

Trip atar gibi konuşurken onun tebessüm ettiğini gördüm.

"Dikkat et bir daha seni tutan olmaz."

"Ah ah keşke hep sen tutsan."

Ben bu cümleyi dışardan konuşmuş olamazdım değil mi? Yağız delikanlıya baktığım an dışarıdan konuştuğumu anlamıştım.Hem şaşkın şaşkın bakıyor hemde eğleniyor gibiydi.

"Az önce konuştuğumu duymamış ol."

"Duymuş bulundum."

Ukala ukala cevap verince kendimi daha fazla tutamadım. Sinirle bavuluma tekrar yüklenip o doğru yürümeye başladım. Ona doğru yürüyorum çünkü yolum o taraftandı. Yanına yaklaşıp biranda yine durdum. Başımı ona doğru çevirip gözlerinin içine baktım. Yüzümede samimi gülüşümü ekledim. Gözleri yanağımdaki gamzeye kayınca bir süre orada oyalandı tekrar gözlerime çıktı.

"Birşey söyleyeceksin galiba?"

Başımı sallayıp ona biraz daha yaklaştım.

"Bu sakarın kokusunuda artık unutmazsın. Kokumu öyle içine çektin ki, kendinden geçtin yakışıklı. Neyse daha fazla seni tutmayım, herşey için teşekkürler kendi iyi bak."

Son sözlerimi söyleyip birde göz kırpmamla şok üstüne şok yarattım. Bana öyle bakıyordu ki ne diyor bu kız bakışıydı. Daha fazla onun büyüsüne kapılmadan yeniden bavuluma yüklenip evimin yolunu tuttum.