Keyifli okumalar..

🚖🖤

(Bu hikayede geçen kişi ve kuruluşlar tamamen hayal ürünüdür.)

~~~

Tanımadığım insanlardan korktuğum için başka bir yabancıya güvenmem akıl kârı değil.

Ben hayır diyeceğini düşünürken, beni şaşırtarak "Elbette ederim. " diyor Zahir,centilmen bir tavırla.

Aslında bu soruyu kabul etmeyeceğinden emin bir şekilde sormuştum. O yüzden bir saniyeliğine duraksıyorum. Hemen ikna olması garip. Kontağı kapatıp arabadan inen adama bakıp, peşinden bende iniyorum. Şuan neden sorgulamadan kabul ettiğini düşünmenin sırası değil. Aklıma düşen şüphenin ise hiç sırası değil çünkü şuan daha önemli bir sorunum var.

Tehlikeli görünen takım elbiseli adamlar beni takip ediyor ve amaçlarını bilmiyorum. Aklıma gelen şey ile gözlerim irileşiyor. Adamlar evimin yerini artık biliyor ve bu benim yeni aklıma geliyor.Korkuyla yutkunup Zahir denen adamın yanına gidiyorum hızlıca.

Kahverengi gözlerini bana çeviriyor ve benim yapmama gerek kalmadan bir adım uzağım da bitiyor. Bu yaptığına memnun olurken bir şeylerden korktuğumu fark etmiş gibi görünüyor.

Arkama bakmamak için zor duruyorum. Siyah arabanın hâlâ orada olduğunu bilmek beni dahada korkutacak lakin.

"Benim ismim de Kayra." Gergince boğazımı temizliyorum. "İsmimi çok seviyorum biliyormusun. Sanırım ismimi babam koymuş, şikayetim yok tabi. Senin isminde güzel aslında. Kim koymuş ki sana bu ismi."

Biliyorum şuan saçmalıyorum ama yapacak başka bir şeyim yok. En azından eve girene kadar zihnimde her an ortaya çıkabilecek düşüncelerin üstünü örtmem gerek.

Harelerini tekrar üzerimde hissediyorum." Bilmem." Diyor buğulu sesiyle. Bakışlarım bir adım uzağındaki bedenine döndüğünde, kırıklık görüyorum gözlerinde." Bir önemi yok benim için. Siz ismimi beğeniyorsanız, kötü olmasına imkan yok."

Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalkıyor, nazik tavrıyla. "Bu bir iltifat mıydı?"

Sadece kendisinin anladığı bir ima ile gülüyor." Siz nasıl algılıyorsanız."

"Anladım. Zaten benim beğendiğim şeyler hep güzeldir. Aksini kimse idda edemez."

Neredeyse apartmanın girişine gelmiş bulunuyoruz o sırada. Zahir bir şey demiyor, sanırım egom karşısında biraz sarsıldı. Fakat şuan ağzımdan çıkan her kelimeyi düşünmeden söylediğimin farkında mı emin değilim.

Apartmana girip konuşmadan usul usul asansöre biniyoruz. Yabancı biriyle konusabileceğim şeyler sınırlı. Asansör evimin olduğu kata geldiğinde duruyor ve hızlıca iniyoruz. Kapımın önünde durduğumuzda kapıyı çalmadan ona dönüyorum.

"Çok teşekkür ederim. Sizi de yordum buraya kadar."

Tek elini siyah pantolonunun cebine sokup başını hafifçe omzuna doğru yatırıyor. Neden sizce bu hareket bana tatlı görünüyor ve içim ısınıyor. "Teşekkürlük bir şey yok. Yine de rica ederim."

"Peki o zaman ücret ne kadar tutuyor." diyorum. Ve o ücreti söylüyor. Parayı ödedikten sonra bir iki saniye birbirimize bakıyoruz.

"Tamam, ben eve gireyim o zaman." Başını sallıyor ve geriye doğru bir adım atıyor. Bende anahtarı mı çıkarıp kapıyı açıyorum.

Eve girip kapıyı kapatmak için döndüğümde hâlâ orada olduğunu görüyorum.

Gülümsüyor ve son bir şey söylemek için dudaklarını aralıyor."Kayra hanım." Dediğinde sesi yumuşacık çıkıyor." Endişelenmeyin lütfen."

Gözlerim irice açılırken konuşmama müsade etmeden asansöre biniyor ve kapı kapanıp bir adet şaşkın beni arkasında bırakıyor. Neden böyle bir şey söylediğini düşünüyorum. Korktuğumu anladığı için mi söyledi bunu.

Kapıyı kapatıp içeri giriyorum ve çantamı yere atıp koşarak salonun penceresine koşuyorum. Evin önüne baktığımda gördüğüm tek şey sarı renkli taksi ve binmeden önce olduğum tarafa uzun bir bakış atan Zahir.

Görmeye çalışıyorum ama siyah araba ortalıkta yok. Aklımda dönüp duran şeylerin kuruntu olduğunu anladığım da üzerimden yük kakmışcasına rahatlıyorum. Kimse beni takip etmiyor ve Zahir'in dediği gibi güvendeyim.

Yaşadığım adrenalin yüzünden unuttuğum baş ağrım ve mide bulantım anında kendini hatırlatıyor ama yerimden kıpırdamıyor um. Bakışlarım

taksi gözden kaybolana kadar onu takip ediyor.

......