Saklı olanlar her zaman öyle kalmıyordu. Bazen küçük bir adım acı verici bir tuzak olup ayağınıza dolaşabiliyordu. Siz tuzaklarınızı kurarken bilmiyordunuz asıl farenin kendiniz olduğunu.

Tuzağa yakalandığınız da bazen kan vücudunuzdan değil de kalbinizden akar. Hayatınızı adadığınız her şey elinizden kayarken bir damla da kalbinize gelir. Atmayı unutan belki de varlığı hayatta tutmaya yarayan o organdan akan damla size bir el olabilir.

O tuzakları kuran her zaman kötü insanlar olmaz. Bazen sizin için en iyi olanları görürsünüz o tuzağın başında. Sizin kalbinizden akan her damla onlara zevk verir. Sizin hayalleriniz şekillendikçe onlar da tuzağı daha da büyütür. Bir süre sonra anlamazsınız, kim polis, kim hırsız? Kim katil, kim mağdur?

Tepetaklak dönen dünya da bir dedektif olmak aydınlığa uzanan bir el miydi? Bütün dünya onu bir kurtarıcı olarak görürken onu suçlu yapan kimdi? Nankör insanların bakış açısı her zaman çıkarlarına yönelik oluyordu.

Kadın bilmiyordu ki tek hatası ile bütün dünyanın ona sırtını döneceğini. Bilmiyordu, kurtardığı insanların onun sırtına yük olacağı.

Herkese merhabaaa, bu giriş bölümüydü. Hikaye hakkında ki düşüncelerinizi ve tahminlerinizi yazarsanız çok sevinirim. Umarım beğenirsinizzz🩷