Ben babamın küllerinden doğdum

Onun ayak izleriydi ilk bastığım adımlar.

Ve onun gölgesinde yürümüşüm uzun bir zaman

İlk yol ayrımında kendimi adamdan saymışım

Çok geç anladım üzerime düşen gölgesinin

Aslında beni nasıl gözettiğini, nasıl büyüttüğünü

Sırtımda çocukluğumun yükünü taşırken çarşı pazar

Elleri çocuklarının sırtında babalar gördüğümde

Babam beni neden sevmez ki diye, hayıflanırdım

Oysa bilerek kıyamazmış, bunuda çok geç anladım.

Bu yüzdendir, içimde açılan yaraların kabuk bağlamayışı

Duvarlarını kendi elleriyle ördüğü ömrümün odalarında

Yoksulluğunu bir hamur gibi işleyip,

Nasıl çatmışsa kaşlarını yüzüme,

Aslında özüme de öyle işlermiş özünü, sözünü,

Ben babamın tütün kokan ellerinde yoğrulmuşum.

Korkardım çoğu zaman gözlerinden, sesinden

Şefkatini hep uzaklardan izlerdim

Sanırım en çok ellerine özenirdim

Doyasıya tutamadığım.

Sarılamadığım.

Sarınamadığım ellerine.

Sonra bir gün bir gözleri düştü gözlerime

Babamın biraz mahçup,

Biraz yorgun sesinde buldum kendimi.

Ak düşmüş saçında, sakalında açtım gözlerimi.

Bir elvedaya bürünmüş sesinde irkildim

"İyiyim ben, merak etme evlat" dedi

Sustum, sineme çektim

Boğazımda düğümlenen ilmiği

Kaç gündür bilmem,

Başım yastıkda, elide duada

İçerimde babam diye kanayan bir yara

İşte nasıl devrilirse bir dağ insanın yüreğine

Öyle devrildi babam içerime

"Babam" diye ne çok söz düğümlendi dilimde.

Seslenemedim...