Hüznümün ortasındayım,
Kederimin beni esir aldığı pusuda.
Masum değilim, mazlumda ama,
Bazen gitmek ister insan.
Sessize almak ister kendisini.
İçindeki fırtınayı
Dışarıya kopartamadığı için,
Onu tutan,
Çekip kendisine perçinleyen,
Her şeye inat,
Kendi için de kendine gömülmek ister.
Siz hiç, bir rüyanın ortasında,
Uçurumdan düştünüz mü kendi yatağınıza.
Hiç ruhunuzun sıyrılıp,
Alabildiğine özgür bir mahkumiyete,uçtuğunu gördünüz mü.
Siz kendi elinizle yaktınız mı hiç
Kalbinizi odun ateşinde.
Bana ilk depremin vurduğunda
Çatladı göğüs kafesim
Ve söndü gözümdeki ışığın feri.
Sanırım fırtınadan sonra
Böyle durulur deniz,
Böyle sakinleşir volkanların püskürmesi,
Kavimler böyle yok olup,
Böyle terk eder kuşlar ülkelerini
Seni kendimle harmanlarken bile,
Belaya tutulmuş hastalar gibi,
Ne bir nefes ne bir bakış
Tedavi etmiyor hiç bir şeyi, bir avuç şefkat istiyor kalbim.
Sus kalbim.
Konuşma diyorum.
Olmuyor.

Bu şehir, bu yalnızlık üstüme geliyor
Tanıdığım tüm insanlara yabancılaştım
Ömrüm zamanın kollarında tükeniyor
Bir garip sona doğru ilerliyor saatim
Artık duruldu içimdeki fırtına,
Çocukluğumun mavi meneviş yılları
Gençliğimin seyrine yön veriyor.

Sigaranın beni cezbeden ahengine
Ne zaman tutuldum
İlk ne zamana ağladım,
ne zaman hayal kurdum
Hatırlamıyorum.

Bir asırlık tarih gibi yağmalandı zihnim
Düşünüyorum da ilk ne zaman sevdalandım
Hangi savaşın ortasında esir alındım
Bu keşmekeş,
Bu dinmeyen sessizliğin uğultusu
Ne zaman işlendi kulaklarıma
Hatırlamıyorum..

Soğuk kış zamanlarında, tutmayan ellerimi
Titreyen dizlerimi, üşüyen kalbimi
Annemin şefkatli siğnesin de,
Beni sarıp sarmalayan kollarını.
Yüzümün sararmış benzini
Buz kesen aynalardaki yansımasını
Hatırlamıyorum artık.

Sanki ben değildim yaşayan,
Ben değildim, bunca yolu aşındıran
Yarım yamalak hatırlanan bir rüya gibi
Nasıl başladı, nasıl bitti,
Nerede itildim uçurumlara,
Adımı kimsesiz diye ilk kim çıkardı
Hatırlamıyorum.

Boş ver, bugün de böyle bitti,
Bir meçhul yolculuk benimkisi.
Mevsimlerin yıllara dönüşen ilkimin de
Bir tek ukde kaldı içimde
kimseye diyemediğim
Her yeni güne, hep aynı adımla başlamak
Tekrar eden bir döngüye dönüşüyor.
Sevinçlerimiz, hüzünlerimiz, ölümlerimiz
Hayatın bir cilvesi sadece.