Sevdiğim

Gönlümün dinmeyen sızısı

Ne kadar kırılganız,

Ne kadar solgun

ve ne kadar yalnız

Sanki sonbahar gibi her bir yanımız

Sararmış yapraklarımızdan

Kurumuş dallarımızdan

Birbirimize tutunmaya çalışıyoruz

Nedense en çok birbirimize

Esiyor rüzgarlarımız

Ellerimiz birbirine kenetlenmişken bile

Bir şeylere hep eksik kalmış gibiyiz

Bence, bence en çok birbirimize muhtacız

Sevdiğim

Karanlık basmış gecelerime

Bir mum alevi gibi

Işık saçan gözlerine meftunum

Susuzluğum, yorgunluğum

Çıkmaz sokaklarımda ki son umudum

Bitmez bu gecelerin sancısı

Günleri saymanın esaretinde

Özlemek hafif kalıyor bazen

Gün gelir dualarımız sarılır kavuşmamıza

Çocukların bayram sevincine

dönüşür bu vuslat

Sana doğru koşarken ayaklarım

Ben sen de yeniden doğmuşum..

Unut tüm üzüntülerini

Tüm kırgınlıklarını

Bir güneş doğar üzerimize

Yeniden uyanırız birbirimize...