Ey kalbimin kırıkları

Artık şiirler ağlasın haline

Kimseye anlatmazsın derdini

Kim duyar ağıtlarını

Kim görür içindeki ateşi

Boşuna yakma kendini

Ben ömrüce sana mahkümum

Sen ise ömrünce hüzünlerine

Yitirilmiş hayallerini

Zaman alıp tüketecek

Bir ben kalacağım bir başıma,

Bir de şu sigaramın dumanı

Sevdaya tutulmuş gönüller

Her zaman kavuşmaz vuslata

Anladın ve gördün ki

Her mevsimde yeşermez sevda

Biliyorum, acıtıyor yaraların

Kırıkların hicrana bulanmış

Ne dualar iyileştirir seni

Ne bir doktorun merhemi

Alışacaksın ey kalbim

Şimdi sen yamaçları dik

Sarp kayaların içinde

Yolunu kaybetmiş bir nehir gibisin

Hangi vadinin sonunda

Hangi denize dökülür ki sitemlerin

Seni artık ne hayat anlar

Ne dost bildiklerin,

Aşkın menzilin de bir hedeftin

Orta yerinden vurdular seni

Yaralandın en güçlü yanından

Üzerine devrildi gök kubbe

Üzerine yıkıldı dünya

Altında kaldın kendi depremlerinin

Ey kalbimin kırıkları

Bıraksam gökyüzüne seni

Kanatların yok ki pervaz edesin

Tarifi yok ki izah edesin halini

Geçti artık her sözün zamanı

Hiç bir yemine inanmayacak

Hiç bir teselli avutmuyacak seni

Bir kor ateş kalacak,

Bir sen kalacaksın,

Bir de camdan kırıkların içimde..