Kahvaltı mekanına gelmiştik. Güzel bir yerdi. Kahvaltıyı beklerken üşüdüğümü hissetmiştim. Karan bunu fark edip bir örtü istedi ve gelen örtüyü bana sardı. Lenslerim veya sıpsıkı bağlanmış topuzum yoktu.

Kare bir masada oturuyorduk. Sağımda Karan solumda kuzey vardı. Yemek geldikten sonra onlar yemeklere dadanmış, ben ise birkaç lokma birşey yiyip çay içmiştim.

Kuzey bunu farketmiş olacak ki sanki ben burda yokmuşum gibi Karan a dönüp "e bu hiçbişe yemedi" deyince Karan "o sabah çok bişey yerse kusar 1 tane simit yedi onun için şimdilik yeter o" dedi. İşte Karan ı bu yüzden çok seviyordum asla zarar görmeme izin vermiyordu aynı zamanda beni sıkmıyordu da.