Sessizce ağlamak zordu. Gerçekten zordu.

Kuzey beni dürtüp "amaya? İyi misin sen? Nefes aldığına emin misin?" Dedi. Şu an ona cevap veremeyecektim.

Cevap vermek yerine "sessiz ol!" Demiştim kısık ve kızgın sesimle. Anlam vermemişti. Neden der gibi baktığında "ses yaparsak gelir bizi götürür aç kalırız ben kalırım, ben kalırım, ben kalırım" sesim gittikçe kısılıyordu.

Gözlerimi tekrar kuzey in gözlerine yerleştirdiğim de ne olduğunu anlamayıp sesini kısmadan "kim gelecek ki evde başka kimse yok" dedi. Ona tam sessiz olmasını söyleyecekken kapıdan biri girdi.