Kuzey birşeyleri anlamış gibi ayağa kalkmıştı sonunda. Hem gitmeliydi o korurdum ben onu.

Yataktan kalktığında onu hâlâ arkamda tutuyordum. Sonra kuzey birden önüme geçti ve bana sarıldı. Ondan kurtulmaya çalışıyordum. Çünkü baba ona zarar verirdi.

Kuzey beni daha çok sardı. Bakın dedim bu çocuk kesin kobra!
Bi elini sırtıma diğerini de bacaklarıma yerleştirdi ve bacaklarımı beline sardı.

Kulağıma eğilip

"Güzelim, gerçek değil o, gerçek değil hayel gördün, korkma ben varken, ben korurum seni"

Sonra bana görüş alanımdan çıkmış babayı gösterdi. Nerdeydi lan bu adam!