"Ya yeter ama ya" diye ağlayarak yatakhaneye girdim. BIKMIŞTIM BENİM HAVLUMUN KULLANILMASINDAN!

"Zeynep ablaa benim havlumu hangi hödük aldı" diye bağırdım aşağı doğru. Yetimhanede olmak zordu, bide üstüne tekerlekli sandalyeliysen vay haline...

Benim durumum diğer yürüyemeyenler gibi değildi, bacaklarımı hissediyordum sadece hareket ettiremiyordum. Bu da beni bir tık üzüyordu. Tamam bir tıkdan daha fazla üzüyordu.

Zeynep abla "ablam kimse almamış havlunu duruyo orda" dediğinde görmüştüm havluyu, elimdeydi.

Arada bir kafam gidiyordu cidden ama pek taktığım söylenemezdi. Daha önemli dertlerim vardı, yürümek gibi...

***

Saçlarımı kurutup öğle yemeğimi yedikten sonra boş olan 56 kişilik yatakhaneye girdim ve yatağıma yatıp kitap okumaya başladım. Gözlerim kapanıyordu.

***

Kapının gıcırtısını duyup havalandığımı hissettim.