+sen bana virana babasının eksikliğini hissttirdiğimi mi söylüylorsun!

Dedim sessiz bir hiddetle.

-asena bu senin elinde olan birşey değil, her çocuk yanında bir baba ister

Dediğinde gözlerim dolmıştu. Viran üzülmüş müydü? BEN BUNU NASIL FARK ETMEMİŞTİM?!

-Asena sen iyi bir annesin–

+aras sus

Dedim titreyen sesime lanet ederken.

-sen ağlıyor musun

Dedi telaşla.

+ne münasebet

Dedim artık neredeyse çıkmayan sesimle. O sırada bana sarılan kolları hissetmiltim ama dolan gözlerimden hiçbir şey göremiyordum. "üzülme hridayeş" dedi saçlsrıma öpücük kondurup kollarını bir an bile gevşetmezken. Uzun zaman sonra -viran hariç-birinin dokunuşundan rahatsız olmuyordum.

Ama bir sıkıntımız vardı, bende arasa sarılmak istiyordum! "Aras" dedim fısıldayarak. Aras hemen bana doladığı kollarını çekip benden atrıldı ve mahçup bir ifaeyle başını öne eydi. Sanarım rahatsız olduğumu düşünmüştü.

Tam ağzını açıp bir şeyler diyecekken ona yaklaştım ve kollarımı boynuna doladım. Kaldıramıyordum artık, yorulmuştum.