Sabah uyandığımda babamın sesini duyamadım. Mutfağa gittiğimde elinde bir mektup olduğunu gördüğümde o da beni fark etti ve biz bittik der gibi bir bakış attı. "Baba ne oldu" dedim zarif sesimle. Övünmek için demiyorum ama sesim mükemmeldir. Babam "savaşa çağrıyorlar" dedi yüzü beş karış bir şekilde.

O an içimin boşaldığını hissettim ve aynı zamanda sol omzumda bir el. Ürkerek soluma baktığımda kırmızı bir ruh gördüm. Ruhum gelmi- RUHUM GELMİŞTİ! Bi saniye bi saniye herkesin ruhu beyazken benimki... kırmızı... Tøres... Hayır hayır onların ruhları siyah. E BENİMKİ NİYE KIRMIZI O ZAMAN?!

Babama cevap vermem gerektiği aklıma gelince koşup babama sarıldım. "Gitme" diye fısıldadım defalarca. Ama hiçbir işe yaramayacaktı. Eğer Yungs'dan gelen -ki hâlâ Yungs diye bir yer olduğuna inanmıyorum- göreve itaat etmezse yeryüzüne tekrar gönderilirdi. Normal bir insan olurdu yani. Biz zamanaında yaşamış insanlardık ve normal insanken hakkı yenilenler Tøles'a, hak yiyenlerse Tøres'a giderdi. Eğer sadece iyi bir insansanız direkt Yungs'a gidersiniz, ve eğer sadece kötüyseniz direkt Yûngt'a gidersiniz. İşin en b'klu tarafıysa normal bir insankenki hayatınızdan hiçbirşey hatırlamazsınız.