2.Bölüm: Sen Benimsin!

Yere doğru metrelerce yükseklikten süzülüyordum.

Binanın camından kendimi görüyordum son kez.

Hatıralar gözümün önünden bir şerit gibi geçmeye başladı.

Beni sevdiğini düşündüğüm bir annem vardı ben 4 yaşındayken vefat etmişti. Az çok onu hatırlıyordum.

Her ne olursa olsun onu seviyordum.

Ama sonrasında üvey annem eve dahil oldu. Beni babamla ikisi günlerce bir odaya kilitlediler.

Yeri geldi su, yiyecek vermediler yeri geldi sarhoş olup beni dövdüler. Bir süre sonra insan gibi aralarında yemeye başlamıştım. Çünkü bir kardeşim olmuştu. Sadece beslenmem vardı onun dışında sevginin anlamını bilmiyordum.

En sonunda o büyüyünce bana bakamadıklarını söyleyip sokağa atmışlardı 16 yaşındaydım daha.

Sokakta tacize uğramıştım hem de birden fazla kişi tarafından.

Ama ben Tanrıya inanmıştım onun beni kurtaracağını düşünmüştüm. O da bana birisini vermişti. Onunla iyi olacağımı düşünmüştüm. Ama hayatıma giren kişi beni aldatmıştı ona bunu sorduğumda da bana pişkince cevap vermişti.

Benim bir değerimin olmadığını, ailemin bile bana sahip çıkmadığını en azından kendisinin bana sahip çıktığını söylemişti.

Sonra ise sokakta şiddet, taciz silsilesi hep sürmüştü.

Bu hayatta yaşamak çok zordu. Ben artık dayanamıyorum.

Hayatım hızla gözümün önünde kaymaya başladı.

Az kalmıştı yere çakılmama bunu hissediyordum.

Son kez derince nefes almaya çalıştım.

Birazdan ruhu paramparça olmuş bir kızın bedeni de paramparça olacaktı.

Gözlerimi kapattım.

Evet bedenim son hızla sertçe çarptı bir şeye.

Ama tüm bedenim o sert şey tarafından sarmalandı.

Dur bir dakika neden geri yukarı doğru havalandığımı hissediyorum.

Gözlerimi hızla açtım.

Açar açmaz bedenim korkuyla titremeye başladı.

Semsert bir bedenin kollarındaydım.

"Seni karşılıyorum zavallı insan"

Ama ama ama...

Bu bir insan değildi olamazdı. Yüzü, onun derisi eti yoktu.

Sadece kafatası vardı. Vücudu ise tamamen kas ve kemik yığınıyla kaplıydı.

Kalbim korkuyla çarpmaya devam ediyordu.

Vücudum tir tir titriyordu.

Bu şey bu şey bir Azrail olmalı öldüm ve kesin cehennemi boyladım şuan.

Yukarıya doğru süzülüyorduk.

Beni tutan yaratığın başı karşıya doğru bakıyordu.

Bizimle birlikte gökyüzünde yüzlerce karga seyahat ediyordu.

Bu inanılmaz ürkütücüydü.

Yağmur şiddetle yağıyor saçlarımı sırılsıklam edip aşağıya doğru sarkıtıyordu.

Yaratık kollarıyla beni sımsıkı sarmış götürüyordu.

Konuşmaya karar verdim.

"S-sen b-ben eee yani beni cehenneme mi götürüyorsun?"

Yaratık kafasını aşağıya doğru eğdi.

Olmayan gözüyle beni görüyor muydu?

Oofff çok korkuyorum bedenimle birlikte konuşurken sesim de titremişti.

Yaratık ağzını konuşmak için açtı.

"Sen benimsin Roesia!"

.

.

.

.

.

Eveett bölümün sonuna geldik ballarım.

Dediğim gibi kısa ve akıcı olacak her bölüm umarım keyif alırsınız ♥️

Oy vermeyi ve bolca yorum yapmayı unutmayın🧸

Sizleri çok seviyorum ♥️♥️♥️