Üşüyordum, hemde çok. Ellerim ve ayaklarım sanki buz kesmişti. Etrafımda küçücük bir ışık bile yoktu. Korkuyordum. Neredeydim ben? Etraf neden bu kadar karanlıktı? '' Anneee, babaaa, abiii! Kimse yok mu?'' diye bağırdım ama cevap gelmiyordu. Ellerimi duvarda gezdirmeye başladım. O sırada arkamda birini, bir nefesi hissettim. '' Çıkışı mı arıyorsun? Asla bulamayacaksın.'' dedi tanıdığım bir ses. Bu ses Mustafa'ya aitti. '' Bana ne yaptın? Çıkar beni buradan!'' diye bağırsamda cevap gelmedi. Gözyaşlarım yanağımdan süzülürken '' Anne, baba neredesiniz?'' diye bağırdım. Duyduğum tek şey sesimin yankısıydı...

Ablamın'' Şirin tepki veriyor. Anne, baba Şirin tepki veriyor.'' diyerek bağırdığını duydum. Etrafım aydınlanırken gözlerimi açmayı başardım. Açık pencereden vuran güneş ışıkları gözlerimi yakmıştı. Ne olmuştu bana? Burası neresiydi? Ben neden buradaydım? Birdenbire açılan kapı düşüncelerimi böldü. Odaya ilk olarak doktor ve hemşire girdi. Onlar şok içinde birbirine bakarken içeriye ailem girdi. Annem '' Şirin'im, yavrum. Neden bir haftadır komadasın kızım? Nasılsın?'' diye sordu. '' Rüyada mıyım ben? Allah'ım eğer rüyadaysam beni uyandırma lütfen.'' diye konuşurken içeriye Mustafa girdi. Korkuyla '' Yaklaşma bana. Anne onu bu odadan çıkarın.'' diye bağırdım. Doktor elinde bir iğneyle bana yaklaştı. Annem '' Doktor bey ne oluyor?'' diye soruyordu. Gözlerim Mustafa'nın olduğu yere bakıyordu. Fakat bir anda Mustafa ortadan kayboldu. Hafif hafif uyku bastırıyordu. Annem '' Kızıma ne oluyor?'' diye bağırıyordu. Doktor '' Ona sakinleştirici verdim. Lütfen bir daha benden izin almadan odasına girmeyin. Şimdi odayı boşaltır mısınız?'' diyince ailemin tamamı odadan çıktı. Doktor bana bakarken '' Uyandığın için üzgünüm. Ama merak etme tekrar uyuyacaksın.'' dedi. Gözkapaklarım daha fazla dayanamadı ve yavaşça kapandı.

Gözlerim tekrar açıldığında etraf biraz karanlıktı. Ama etrafı görebiliyordum. Acaba saat kaçtı? Duvarda asılı olan saate baktım. Saat 4.53'tü. Yazda olduğumuz için hava erken aydınlanıyordu. Pencerem hala açık olduğu için güneşin doğuşunu izleyebilirdim. Güneşyavaş yavaş doğuyordu. Gökyüzünü pembe renk bürümüştü. Ayağa kalkmaya çalıştım. Hareket edebiliyordum. Ayağa kalkıp pencereye yürüdüm. Hafif esen rüzgar yüzüme vuruyordu. Derin bir nefes çektim içime. O sırada kapının önünde bir hareketlilik oldu. Hızlı bir şekilde yatağa yattım. Ben yatağa girer girmez odanın kapısı açılmıştı. Çarşafın altında kendime onlatı görebilecek küçük bir yer açtım. İçeriye iki kadın girmişti. Biri sarışındı ve daha önce hiç görmemiştim. Diğeri ise uyandığımda gördüğüm hemşireydi. Sarışın kadın'' İlacın bittiğini bana neden söylemediniz?'' dedi. Sesi kısık ama öfkeliydi. Hemşire'' Ama efen-'' diye konuşurken sarışın kadın'' Kes sesini. Bana cevap verme. Bu kızın ilaçlarını eksiksiz verin.'' dedi. Hemşire'' Efendim. Bu kız o kız değil.'' dediğinde sarışın kadın '' Sen ne dediğinin farkında mısın?'' dedi. Hemşire'' Efendim, kızlar karışmış.'' dedi. Sarışın kadın'' Kim o salaklar? Bana onların isimlerini getir. Bir de şu kızdan da kurtul.'' dedi. Hemşire bir dolabı işaret edip'' Bu dolaptaki ilaçlar bittiğinde kız da ölecek. Ama bunun için biraz zaman lazım. Yoksa kızın ailesi kızlarının bilerek öldürüldüğünü düşünebilir.'' dedi. Sarışın kadın kafasını salladı ve ikisi birlikte odadan ayrıldılar.

Duyduklarımı sindirmem ve ne yapacağımı düşünmem yaklaşık bir buçuk saatimi almıştı. Etraf artık aydınlıktı. Fakat artık zihnim karanlıktı.Şuanlık tek düşünebildiğim şey o dolabı açıp içindeki ilaçları alıp kırmaktı. Ayağa kalkıp dolabın önüne geldim. kapağını açıp içindeki tüm ilaçları yere attım. Hepsi yere düşer düşmez kırıldı. O sırada kapım açıldı ve ailem içeri girdi. Ablam'' Şirin, iyi misin tatlım?'' diye sordu. '' Ben iyiyim. Merak edilecek hiçbir şey yok. Şuanlık tek sorun kırık ilaç şişeleri ve ilaç kokusu. Biri temizlikçiyi çağırabilir mi?'' dediğimde hepsi rahatladı. 15 dakika oda temizlenmiş ve ailem odadan çıkarılmıştı. Hemşire '' O ilaçları neden kırdığını öğrenebilir miyim?'' diye sorduğunda '' Çünkü yaşamak istiyorum. Eğer bana karşı çıkarsanız hapsi boylarsınız.'' dedim. '' Öyle mi? Peki bunu nasıl yapacaksın minik kız?'' diye sorduğunda ona elimde sakladığım elimde kalan son ilacı göstererek '' Bununla yapacağım aptal hemşire(:'' dedim. Elimde bulunan ilaca bakış atarken '' Peki seni bırakırsak ilacı bize verir misin?'' diye sordu. '' Hayır. Beni bıraktığınızda onu da diğer ilaçlar gibi kıracağım'' dedim. ''Tamam, seni buradan çıkaracağız ama hemen olmaz. Çünkü ailen bir şeyler olduğunu anlar. Anlaştık mı?'' dedi. '' Anlaştık.'' dedim