İnsanların uğultuları, annemin, pardon üvey annemin yapmacık ve yapay gülüşleri. Babamın ortada olmayışı, büyük ihtimalle yine annemin mezarının başında ağlıyor. Üvey kardeşim Ceylin ve kalabalıktan sıkılmış abim. Biz hem bir aileydik, hem değildik.

Annemin siması zihnimde yoktu, hiçbir şekilde. Hatırladığım tek şeyi güzel yeşil gözleri ve sesiydi. Bize hep şarkı söyledi.

Zihnimin ücra köşelerinde bir isim daha vardı.

Emre...

O benim çocukluğumdu.

Sonra onunla olan anılarımız vardı birde.

Flaşhback...

"Emyee" diye koşarak oturma odasına girdi Mihri. Sıkılmış gibi bir nefes verdi Emre.

"Sana kaç kere diyeceğim, bana Emre abi demen gerekiyor." Dedi ters ters emre. Dudaklarını büküp saçını gösterdi.

"Emye ayp saçımı çekti." Dedi Mihri. Saçlarına gitti gözleri kısa ve toplu saçlarına, elleri ile Alpin saçını çektiği yeri okşadı.

"Bizde onunkini çekeriz mih." Dedi Emre. Mihri kaşlarını çattı.

"Benim adım mih değil, Mihri." Dedi sinirle. Güldü Emre.

"Senin de bana Emre abi demen gerekiyor ama demiyorsun, bende sana Mih derim."

"Ama ya."

"Ama yok Mihri."

"Ama vay Emye."

🐣

"Emye."

"Efendim mih."

"Ben büyüyünce seninle evlenicem."

"Saçmalama mih."

"Saçmalamıyorum."

"Ama ben seni sevmiyorum."

"Güneşi mi seviyorsun."

"Güneşi herkes sever, bir kere senin gibi deli değil."

"Ama ben deli değilim."

"Delisin."

"Değilim."

"Delisin."

"DEĞİLİM İŞTE DEĞİLİM."

✨

Elindeki bez bebeğin saçlarını tarayıp topladı Mihri. O sırada Alp ve Emre'nin sesini duydu.

"Mihri."

"Mih." İkisi de farklı taraflardaydı. Emre'ye döndü.

"Ne var." Dedi.

"Sana dondurma aldım."

"Küsüm ben sana, git."

"Ama be-"

"Git dedim." Diyerek bebeğin saçını tarağı emreden tarafa attı.

"Ne suçum var benim."

"Bana güneş sensen daha akıllı ve güzel dedin, sen salaksın çirkinsin dedin bana."

"Ben öyle birşey demedim."

"Dedin işte git."

"Ne zaman nerede demişim."

"Uyurken, rüyamda."

🦢

Çocukluk aklıyla dediğim şeylerdi hepsi, acaba nasıl birisiydi. Ne iş yapıyordu.

Herkes dağılmaya başlarken bende odama çıktım. Bu kadarı fazlaydı bile.

Ayağımdaki topukluları hızla bir köşeye fırlattım.

Üzerimdeki elbiseyi de çıkartıp tekli koltuğa attıp, duş aldıp, kendimi yatağa attım. Yorucu bir gün olmuştu.

🦢

"Annen senin yüzünden öldü."

"Ben yapmadım, ben yapmadım, BEN YAPMADIM."

"SEN YAPTIN, EĞER O GÜN ORAY

A GİTMEK İSTEMESEYDİN BUNLAR OLMAYACAKTI, ANLIYOR MUSUN BENİ."

"Ben yapmadım, ben yapmadım."

🦢