1.Bölüm

Ellerindeki koliler ile önünde durduğum binaya bakıyorum. Pek sağlam ve güzel olduğu söylenemez hoş bulunduğu konumda pek nezih bir yer değil. Bu evi tutmayın sebebi 18 yaşımı doldurmam ve yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmam. Beni neden oraya bıraktılar anlamadım ki ben zaten. Sormadım mı ? Tabi ki de sordum. Ama kimse cevap vermedi. Çocukken oturup ağladığım günlere geldik aklıma. Belki hayatta olmayan insanlar için ağlamıştım. Belki şuan hayatta değillerdi bile. Ya da hiç sevilmedim buraya bırakıp gittiler beni. Ben bu soruların cevabını bulamadım ya dediğim gibi öldüler ya da üstü çok iyi kapatıldı. Kendi kendime büyüdüm ben. Ne kadar sıcak olursa olsun her daim buz gibi duvarları olan o yerde. İçimde ki acı doğduğum gün benimle gelmişti dünyaya sanki. Bir yanım hep yarım kaldı. Yarım bırakanlar utanır mı bilmem... Bu derin düşüncelerden çalan telefonum ile sıyrıldım. Kaldırıma oturup telefonu açtım. "Alo Balım bir şey mi oldu?" "Yok Büge abla,Masal seni merak etti. Ben ne diycem bilemedim gitti mi diyeyim. " "Yok Balım öyle deme bir işi var bir kaç güne bitsin hemen gelicek dersin" "Tamam öyle diyeyim" " Geç yatmasın olur mu?" "Tamam Büge abla iyi geceler" arkadan gelen "kapat artık şu telefonu!" Sesi ile telefon kapandı. İstemsizce gözlerim doldu. İlk zamanlar kaçmak kurtulmak istediğim yer Masal ile bana yuva olmuştu. Ama hayat bana mutlu olmayı çok görmüş olacak ki ayırdı bizi. Masal sayesinde hayatım güzelleşmişti. Şimdi yine yalnız kalmış gibiyim. Onu orada yalnız bırakamazdım. Er ya da geç onu oradan alacağım. Saat akşam vaktine gelirken yerleşmiş sayılırdım. Zaten pek eşyam yoktu. Elimde duran resme baktım. Masal benim için çizmişti. Büyük bir bahçe ve ufak bir ev vardı,evin yanından uzanan patika sahile çıkıyordu. Minik kelebeğimin en büyük hayaliydi bir sahil kasabası görmek. Resmi duvara astım. Benim artık en büyük hayalim onun hayallerini gerçekleştirebilmekti. Benim küçükken en büyük hayalim ailemin çıkıp gelmesiydi. Ama onlar hiç gelmediler... Asılı resme biraz baktıktan sonra mutfağa ilerledim. Bir evde tek başıma olmak çok garipti. Çalan kapı sesi ile irkildim. Ardından kapıyı açmaya gittim. Karşımda orta yaşlı bir kadın vardı. "Hoşgeldin güzel kızım" derken elindeki kurabiyeleri uzattı. Tatlı güler yüzlü bir kadına benziyordu. "Hoşbuldum,Büge ben" "Selen bende" "tek misin güzelim" "Evet " "Okumak için mi geldin" "Yok daha farklı sebepler diyelim." "Tamam dikkat et kendine güzel kız. Burası pek nezih bir yer değil karışır arada. Kafam karışmıştı. Karışır derken? Vedalaştıktan sonra kadın karşı daireye girdi. Bende bir fincan kahve alıp pencerenin önüne geçtim. Hava biraz yağmurluydu. Ben çok severdim yağmurlu havaları. Ama Masal sevmezdi. Uyumuşmuydu acaba? Bunları düşünürken aşağıdan gelen sesler ile irkildim. Balkona çıkıp bakındım. Tam balkonun altında iki kişi kavga ediyordu. Karşı komşum bunu kastetmişti galiba. Sonra yanlarına siyah bir araba yaklaştı. İçinden inen adam ile kavga eden adamlar susup uzaklaştı. Bir anda sanki sesleri içlerine kaçmıştı. Ardından o adamın karşısından gelen yaşlı bir adam ile adam oraya yürümeye başladı. Arabadan inen adam yapılı uzun boylu siyah saçlı bir adamdı. Daha fazla balkonda durmak istemedim içeri girdim. Televizyonu açıp koltuğa uzandım. Sessizlikten pek hoşlanmıyorum. Benim uyuduğum yer sessiz ve soguk olurdu. Soğuk dediğime bakmayın gayet sıcaktı aslında ama benim içimi ısıtan bir şey yoktu. Sonra bir bebek geldi. 14 ,15 yaşımdan beri Masal benimle. O gelince rahatlamış ve ısınmıştım. Eksikliği ruhumda derin yaralar açan aile sevgisini ona hissettirmek istemiştim. Sanırım başarılıda oldum. Saçma geliyor olabilir ama bir aileniz olmasaydı size verilen en küçük umuda tutulabilir, karanlık sokağınızda karşınıza çıkan ilk ateş böceğine sorgusuz sualsiz inanabilirdiniz. Gözlerimi televizyonda başlayan sabah programının Günaydın sesiyle açtım. Dışarı çıkmak için hazırlandım. Buraya gelmeden ,taşırmadan önce yakın bir arkadaşım bana şirketinde iş ayarlanmıştır önce oraya gittim oradan çıkınca Masal ı görmeye gittim. Onu alacağımı söyledim. Gittim onu bıraktım sansın istemedim. Bana benim küçüklüğümü anımsatıyordu. Apartmana girerken arkadan gelen ses ile oraya döndüm. "Selam" diyen kişiye baktım. Tanımadığım bir erkekti. Ben cevap vermeden yüzüne bakarken,geçen gece siyah arabadan inen ve kavga edenlerin susmasını sebep olan adam sokağın oradan buraya yürümeye başladı. Yanımıza geldiğinde çocuğa döndü. "İleri Aras" dedi. Aras denen çocuk ilerleyip uzaklaştı. " Yeni taşıdınız galiba burada oturanları tanırım sizi görmedim daha önce?" "Mahallede oturanların çetelesini mi tutuyorsunuz?" Dedim alaycı bir gülümseme ile kafasını yere eğdi. "Hayır merak ettim" "Büge ben evet mahalleye yeni taşındım. Merakınız sona erdiyse gidiyorum. " diyerek arkamı döndüm. Tam apartmana girerken arkamdan "Bende Bora" diye bir ses geldi. Ben durmadan içeri girdim. Merdivenlerden çıkıp kapıyı açmaya çalışırken Selen abla çıktı. "Merhaba güzel kızım" "Merhaba Selen abla" "Yanlış anlama ama Bora ne dedi?" "Önemli bir şey demedi havadan sudan" "Tamam kızım dikkat et pek tekin birisi degildir. " "Tamam ederim sağolun." "Ailen nerede kızım?" 18 yıldır bu soruyu her duyduğumda aynı acı kaplıyor ruhumu. Gözlerimin dolmasını engelleyemedim. "Bilmiyorum" "Nasıl yani kuzum?" "Tanımadım hiç yetimhaneden büyüdüm ben. Yaşım doldu ayrılmam gerekti buraya taşındım." "Özür dilerim kızım bilemedim" "Önemli değil nereden bileceksiniz İyi geceler" diyerek eve girdim. Çantamı girişe bıraktım. Kendimi koltuğa bırakırken gözyaşlarımı özgür bıraktım...

İyi okumalar♡