Sabah ilk dersimiz için Valoria Akademisi’nin devasa sınıfına girdiğimizde, heyecanım doruktaydı. Sınıfın duvarları eski zamanlardan kalma büyülerin ve iksirlerin resimleriyle kaplıydı. Tavan ise sanki gökyüzüne açılıyormuş gibi geniş ve yüksekti.

Sam, yanımda oturmuş, derse başlamadan önce iksir malzemelerini düzenlemeye çalışıyordu. Gözlerim sürekli sınıfın farklı köşelerine kayıyordu. Masaların üzerindeki malzemeler, raflardaki kitaplar ve iksir şişeleri, hepsi beni büyülüyordu.

Profesör içeri girdiğinde herkes birden sessizleşti. Bu, yeni profesörümüzdü. Uzun boylu, ciddi bakışlı bir adamdı. Henüz adını bilmiyordum, ama onun hakkında birçok şey duyduğumdan emindim. Sert ve disiplinli bir öğretmen olduğu söylentileri dolanıyordu.

“Dersimize hoş geldiniz,” diye başladı, ağır ve otoriter bir sesle. “Bugün basit bir şifa iksiri yapacağız. Malzemelerinizi dikkatlice hazırlayın ve adımları dikkatlice izleyin.”

Sam ve ben, hemen malzemelerimizi hazırlamaya başladık. Fakat işler istediğimiz gibi gitmiyordu. Sam, yanlış bir malzemeyi şişeye eklediğinde, iksir aniden köpürmeye başladı. Panikle birbirimize baktık.

“Dur, dur! Yanlış malzeme ekledin!” diye fısıldadım Sam’e.

Sam, elindeki şişeyi sallayarak “Sanırım biraz... fazla ekledim,” diye mırıldandı. İksir, sınıfta yayılan yoğun bir duman çıkararak köpürmeye devam ediyordu. Bu sırada profesör bize doğru yöneldi.

“Ne yapıyorsunuz siz orada?” diye bağırdı. “Bu tamamen yanlış!”

Sam ve ben, telaşla iksiri düzeltmeye çalışırken, profesör yanımıza geldi ve şişeyi elimizden aldı. “Bu, Valoria Akademisi’nde yapılan en temel hatalardan biri. Dikkatsizlik kabul edilemez!”

Yüzümüz kızardı ve herkes bize bakarken, profesör sakinleşip tekrar konuştu. “Hatalar, öğrenme sürecinin bir parçasıdır. Ancak burada dikkatli olmanız gerektiğini unutmayın. Şimdi tekrar başlayın ve doğru şekilde yapın.”

Sam ile göz göze geldik ve derin bir nefes aldık. Yeniden başladık ve bu sefer adımları dikkatle izledik. Duman dağıldığında ve iksirimiz sonunda doğru bir şekilde tamamlandığında, içimde bir rahatlama hissettim.

Bu, Valoria Akademisi’nde geçireceğimiz uzun bir yolculuğun sadece başlangıcıydı ve daha öğreneceğimiz çok şey vardı.

Dersimiz biter bitmez, Sam ile birlikte sınıftan çıktık. Bugünkü başarısız iksir denemesi canımızı sıkmıştı, ama öğrenmemiz gereken daha çok şey vardı. Diğerleriyle buluşmak için kütüphaneye doğru ilerledik. Kütüphane, Valoria Akademisi’nin en büyüleyici yerlerinden biriydi. Yüksek tavanlar, duvarları kaplayan devasa kitap rafları ve eski büyü kitaplarıyla doluydu.

Kütüphanenin derinliklerine doğru ilerlerken, Acamas, Admate ve Anastasia ile buluştuk. Hepimiz gizli geçidi keşfetmek için sabırsızlanıyorduk. Acamas, kütüphanenin en arka köşesindeki bir kitaplığı işaret etti. “Burada,” dedi fısıldayarak. “Gizli geçit burada.”

Kitaplığa yaklaştık ve Acamas, eski bir büyü kitabını çekti. Kitaplık hafifçe yana kaydı ve arkasında dar bir geçit açıldı. Hepimiz heyecanla içeri girdik. Geçit, dar ve karanlıktı ama sonunda küçük bir odaya açılıyordu.

Odaya girdiğimizde, temiz ve düzenli bir ortam bizi karşıladı. Kendi emeklerimizle burayı yaşanabilir hale getirmiştik. Masa etrafında toplandık, her birimiz sandalyelere yerleştik. Sam her zamanki gibi biraz huzursuz görünüyordu. Temizlik sırasında yaşadığı aksilikler hâlâ aklımızdaydı ve hepimiz gülerek onu hatırlıyorduk.

Anastasia, “Ne dersiniz, bugün ne yapalım?” diye sordu. Elinde bir büyü kitabı vardı ve gözleri heyecanla parlıyordu.

Admate, “Belki yeni bir büyü deneriz,” diye önerdi. “Ama bu sefer dikkatli olmalıyız. Profesör Elyndor’un dersinde yaptığımız hatayı tekrarlamamalıyız.”

Sam, “Evet, haklısın. Ama yine de bu oda bizim için mükemmel bir yer. Burada kimse bizi rahatsız edemez,” dedi.

Acamas, “Belki de önce biraz dinleniriz,” diye ekledi. “Sonuçta, dersler oldukça yoğundu ve biraz rahatlamaya ihtiyacımız var.”

Hepimiz bu fikre katıldık ve kısa bir süre sessizce oturduk. Gizli odamız, Valoria Akademisi’nde bizim için bir sığınak olmuştu. Burada, dostluğumuz güçleniyor, yeni şeyler öğreniyor ve birlikte zaman geçiriyorduk.

O anlarda, bu odanın bize ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladım. Burası, sırlarımızı paylaştığımız, geleceğimizi planladığımız ve birbirimize destek olduğumuz bir yerdi. Gizli odamızda, birlikte daha birçok macera yaşayacağımızı biliyordum.

Elimden geleni yaparak, tüm duygularımı sözlerime aktarmaya çalıştım. Gözlerimi, dostlarımın gözlerine dikerken derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım:

“Burası, yeni keşfettiğimiz ve bir araya geldiğimiz yer. Henüz burada uzun zaman geçirmedik, ama birlikte geçirdiğimiz bu ilk günler ve burası bizim için bir başlangıç anlamına geliyor. Akademiye geldiğimiz üçüncü günümüzde, bu oda bize ilk adımımızı ve birlikte olmanın önemini hatırlatıyor.

Size bir söz vermek istiyorum. Ne olursa olsun, ayrılmayacağız. İyi günlerimizde de, zor günlerimizde de birbirimizin yanında olacağız. Gelecekte ne gibi zorluklarla karşılaşırsa karşılaşalım, birlikte üstesinden geleceğiz.

Eğer bir gün geçmişteki bu anıları hatırlayacak olan çocuklarımız olursa, buraya nasıl döneceklerini bilmeleri için ipuçları bırakacağız. Bu oda, onların sığınağı olacak.

Birlikte kalacağız, birlikte savaşacağız ve birlikte zaferler kazanacağız. Bu odanın kapısı her zaman bizim için açık olacak. Hep birlikte, her zaman.”

Sözlerim bittiğinde, herkes derin bir nefes aldı ve başlarını sallayarak onayladılar. Kararımız kesindi ve bu sözler, aramızdaki bağı daha da güçlendirmişti. Gelecekte ne olursa olsun, bu oda ve birbirimiz için verdiğimiz söz her zaman bizimle olacaktı.

Sözlerimi tamamladıktan sonra, herkes derin bir nefes aldı ve başlarını sallayarak onayladılar. Kararımız kesindi ve bu sözler, aramızdaki bağı daha da güçlendirmişti. Gelecekte ne olursa olsun, bu oda ve birbirimiz için verdiğimiz söz her zaman bizimle olacaktı.

Bir an için sessizlik çöktü, herkes düşüncelere daldı. Ardından Acamas, yavaşça konuştu: “Bu sözleri her zaman hatırlayacağım. Burada geçirdiğimiz bu anların, aramızdaki bağı ve gücü koruyacağından eminim.”

Anastasia hafifçe gülümsedi ve “Evet, bu oda bizim için bir yerden çok daha fazlası. Gelecekte ne yaşarsak yaşayalım, bu anılar ve sözler bize yol gösterecek,” dedi.

Sam, heyecanlı bir şekilde ekledi: “Ve eğer gerçekten böyle olursa, bu odada her zaman güzel anılar biriktiririz. Burası bizim kalesimiz olacak.”

Admate, gözleri parlayarak “Bu sözlerimizi ve bu odayı koruyacağız. Burası sadece bizim için değil, gelecekteki nesiller için de önemli olacak,” şeklinde konuştu.

Ben, gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım. İçimde bir umut ve kararlılık vardı. “Bu oda, aramızdaki bağın ve gelecekteki mücadelelerimizin sembolü olacak. Burada yaşadıklarımızı ve bu anı her zaman hatırlayacağız.”

Kütüphanede geçirdiğimiz bu özel anı ölümsüzleştirmek için bir video çekmeye karar verdik. Hepimizin yüzünde bir heyecan ve tatmin ifadesi vardı. Acamas, telefonunu çıkararak kamerayı açtı ve herkese bakarak “Şimdi bu anı kaydedelim, böylece her zaman hatırlayabiliriz,” dedi.

Sam, video çekmeye başlamadan önce telefonun arka kamerasını ayarlayarak “Hadi herkes düzgün dursun. Bu anı net bir şekilde kaydedelim,” dedi. Anastasia, odanın bir köşesinde yer alan eski kitap raflarının önünde poz verirken, Admate ve Irene arka planda hazırlanıyordu.

Videoya başlarken, Sam “Merhaba! Burada Valoria Akademisi’nin gizli kütüphanesindeyiz. Bugün hep birlikte burayı bizim için özel bir yer haline getirdik ve verdiğimiz sözleri burada kaydedeceğiz,” diyerek konuşmaya başladı.

Anastasia, gülümseyerek “Burası, aramızdaki bağı güçlendirdiğimiz ve birlikte geçirdiğimiz zamanların hatırası olacak,” dedi. Admate, “Burada yaşadığımız anıları ve sözlerimizi her zaman hatırlayacağız. Gelecekteki nesiller için bile burası anlam taşıyacak,” ekledi.

Ben de video için son bir katkıda bulunarak “Burası, bizim birlikte geçirdiğimiz zamanların ve verdiklerimiz sözlerin simgesi olacak. Gelecekte ne olursa olsun, buraya her zaman geri dönebiliriz,” dedim.

Hepimiz sırayla kamera önünde sözlerimizi söyledikten sonra Sam videoyu sonlandırdı. Kütüphanedeki anı videoya kaydedildi, böylece bu özel anı her zaman hatırlayabilecektik. Videoyu izleyerek ve gülerek, kütüphaneden ayrıldık. Bu odada yaşadığımız bu özel anların ve verdiğimiz sözlerin, gelecekte de bizimle olacağını bilerek huzur içinde yola çıktık.