Demir Karahan

Güneş batarken, dağların arasında ilerliyorduk. Her adımımızda geçmişin ağırlığını taşıyordum. Benim için dokuz ay, teröristlerin esareti altında geçti. Bedenim özgürlüğe kavuştu ama ruhum hâlâ o karanlık günlerin gölgeleriyle kaplı. Kaleş Behram onun ne olursa olsun bulucaktım.

Timimle birlikte ilerlerken, her adımda geçmişin izleriyle yüzleşiyordum. Arkadaşlarım, içimdeki öfkenin ne kadar derin olduğunu biliyorlardı.

Büyük bir vadide mola verdik. Ateşin başında oturan Mercan, sessizliğiyle karanlık geçmişine gömülmüş gibiydi. Onun da içindeki karanlıkla savaştığını hissedebiliyordum, ama ne olduğunu Behramla ne alakası olduğunu çözemiyordum.

Gecenin sessizliği arasında, sözlerim yankılandı: "Bu savaşı bitireceğiz. Ama unutma, intikam ateşi bizi köle yapmamalı. Adaleti sağlamak için buradayız."

Mercan, sessizce ve kararlı bakışlarıyla başını salladı ve gözlerini ateşten ayırmadı. Bu yolculukta birbirimize olan güvenimiz, bizi ayakta tutan tek şeydi. Ama bilmediğimiz şey, karşımızdaki düşmanın sadece teröristler olmadığıydı; aynı zamanda kendi içimizdeki karanlık ve öfkeydi.

---

Bu kesit, Demir'in iç dünyasını ve Mercan ile olan ilişkisini kendi ağzından anlatıyoorr umarım beğenirsiniz biraz acemice oldu ama ilk kez yazıyorum baaayys🖐🏻✨😽😽