22. Bölüm

Hayat mı bizi tüketiyor yoksa insanlar mı?

O laftan sonra 2 gün odamdan çıkmamıştım. Ne Azad karabeyli'yi odaya almıştım ne de ben çıkmıştım. Bütün dünyadan soyutlanmak istiyordum. Bir anda sinirime hakim olamayıp odadaki bütün herseyi kırıp dökmüştüm. Kimsem olmadığını anladığımda da oturup ağlamaya başladım. Dışarıdaki sesler bir türlü dinmiyordu Azad karabeyli "Arin Arin

diye bağırıyordu. Onun sesini duyduktan sonra iyiyim diyip kalkmaya çalıştım o kadar çok aglıyordum ki artık başım dönmeye başlamıştı. Tam çekmeceyi açıp hap alacaktım ki bir kağıt buldum , kağıdı alıp okumaya başladığımda şoka uğramıştım sanki tekrar tekrar sırtıma biri hançeri saplıyorlardı.AAAAAAA diye bağırmaya başladım. Azad sesimi duyduktan sonra kapıyı kırıp odaya girdiğini hatırlıyorum, geri kalanında ne olduğunu hatırlamıyorum. Uyandığımda kendimi hastahanede bulmuştum. Kalktığımda annem başım da bekliyordu.

Anne sen misin, neredeyim ben?

Evet ,benim Arin hastahanedesin.

Anne dememe kalmadan yine mi hastalandın demeye başladı ne yapmaya çalışıyorsun sen ailenin mahvolmasını mı he ne istiyorsun Arin?

Daye dedim bir anda, hiç mi sevmedin beni he söyle, ya küçüktüm düştüm annem beni kaldırır dedim, bir tekme de senden yedim. Abimlerle aramda ne fark var daye ? Söyle vallah bak bir şey demicem , evlenmek istemiyorum dedim saatlerce aç bıraktın ben sana ne yaptım daye neden benim hayatımı aldın benden. Neden beni karanlığın içine sokup orda bırakıyorsun ?

Sadece susup baktı tek bir kelime bile söylemeyip odadan çıktı odadan çıktıktan sonra odaya Arslan ağabeyim geldi.

İyi misin Arinim deyip başımdan öptü ,bir şey yaptılar mı sana neden böylesin?

Demek istiyordum ki beni bu hâle siz getirdiniz bremın siz beni mahvettiniz. Ben hiç iyi değilim demek çok istiyordum ama diyemeyip, iyiyim dedim.

Bremın sana bir şey dicem...........

Bremın: Abi

Daye: Anne