Asenadan

Odada iki aile kalmıştık herkes birbirine bakarken hakan bey konuştu " dilerseniz bir cafeye gidip orada konuşalım " herkes onaylayan mırıltılar çıkarınca hastanenin karşısındaki cafeye geçtik .

Masanın birine geçip oturduk garson siparişleri aldıktan sonra baba olacak yaratık konuştu " biz gerçek kızımızı istiyoruz . Bu kız zaten başından beri bizim ailemize layık degildi . " dedi

Şe*efsize bak sen ya birde bizim aileye layık degildi diyor . Hemen konuştum " bana bak benim bir adım var öyle konuş bu bir , ikincisi ise zaten sizin sevginize ihtiyacı olan asena yok artık karşınızda o yüzden şimdi kapa o çeneni " dedim .

Tabi yerinde mosmor kesildi oh olsun az bile yaptım . Aramızdaki gerginliği anlayan hakan bey söze girdi " buna biz karar veremeyiz , kızlar reşit bu onların kararı ve bizede bu karara saygı duymak düş- "

daha sözünu tamamlamadan pınar söze girdi " gerçek ailemi istiyorum " dedi anne vasfı kalkıp ona sarıldı . Ulan bana bir kere sarılmadın be .

Hayatta hepimizin benim kaderimde buymuş dediği anlar vardır ya işte benim kaderimde bu işte hiç sevilmemek hep hor görülmek , yok sayılmak , önemsenmemek benim kaderimde buymuş iste .

Gelen göz yaşlarımı geri itti . Hakan bey umut ile bana baktı konuşma gereksimi duyup söze girdim " bakın benim bir aileye ihtiyacım yok , yarın birgün ölürsem kimseyi arkamda bırakmak istemiyorum " aslında daha farklı nedenlerim vardı .

Mesela ; bir kere daha kim arkamdan vuracak diye düşünmemek gibi , bir kere daha mesleğim ile eleştirlmemek gibi ve hepsinden önemlisi birkere daha alışıp terk edilmemek gibi .

Deniz hanımın gözleri dolmuştu . Asena kimsenin onun için üzülmesini istemiyordu , deniz hanim dolan gözlerine inat gülerek konuştu

" peki hiç görüşemiyecekmiyiz ?" Bu soruyu o kadar masum sormuştu ki aynı çocuk gibi yüz ifademi sabit tutup konuştum " bakın ben zaten burada bile yaşamıyorum elbette görüsur konuşuruz ve benim için üzülmeyin lütfen " dedi .

Deniz hanım " tamam kızım sen nasıl istersen òyle olsun " dedi .

Kızım ; bana o kadar uzak bir kelime ki , ama Deniz hanım diyince bir tuhaf oldum . Karşımda geldiğimden beri konuşmayan çocuğa baktığımda Hakan bey anlamış olacak ki konuştu "kızım üçüzün uzraz " dedi .

Ne üçüzmü yok devenin nalı yani inşallah başka kardes yoktur ya " memun oldum " dedim tam konuşacakken telefonum çaldı . Arayan albay olduğu için izin isteyip bahçeye çıktığım.

Albayla konuşup durumu anlattım albay onlara bir şans vermemi söyledi ama ben buna hazır değildim sanırım...

Uraz bozkurttan

Doktorun dna sonucunu açıklamasıyla onun kardeşim olduğunu öğrendim. Elinde büyüdüğü aile ona çok yüz vermemiz gerektiğini söyledi . Ama neden ?

Çok mu kötü biri , çok mu üzdü onları , Hangisi asıl bizim pınar için aynısını dememiz gerekmez mi ?

Bir cafeye geçip oturduğumuz da babası ilk söze girmişti . 'Biz gerçek, kızımızı istiyoruz' diye asenayı bu kadar mı sevmiyorlar ya da ondan bu kadarmı nefret ediyorlar ?

Asenanın verdiği çevapta onu hiç sevmediklerini anladım. Babama bize bir şans vermesini istediğinde ' ben ölünce arkamda kimseyi bırakmak istemiyorum ' dedi .

Alında bir gün hepimiz girmeyecekmiyiz o kara toprağın içine ve bir gün olmayacakmı bu dünyada değer verdiğimiz vucutlarımız toprak ?

Bu kız çok tuaf sanki çocukluğunda hiç sevgi görmemiş gibi pınarın annesi pınara sarıldığında gözlerindeki hayal kırıklığını gördüm .

Kisa süre sonra telefonu çaldı izin isteyip dışarı çıktı . Bende sigara içmek için izin istedim ve kalktım . Aslında asker olana kadar babam sigara içiyor diye kızardım ama asker olunca anladım . Dağda beklerken sigar içmekten başka bir uğrasın olmadığını .

Dışarı çıkıp sigara içtim benim sigaram bittiğinde eş zamanlı olarak asenanın telefon konuşmasında bitmişti . O önden ben arkadan geçip oturdum .

Etrafa baktığımda cafedeki tüm erkekler ona bakarken o direk önüne bakıyordu al pınara benzemediğinin bir kanıtı daha.

Acaba başka benzemeyecek yönü varmı , yoksa oda pınar gibi birimi ?

Bölüm sonu...

Yorum yapıp vote vermeyi unutmayın...

Seviliyorsunuz 🥰😇