J-hope

Gün başladığında fazla güzeldi. Bu kadar mutlu olabileceğime asla inanamamıştım. Hatta Taehyung'la, Eun Ji için aramıza soğuk girmemişti bile. Etrafa fazlasıyla pozitif enerji ve ışık yaydığım harika bir gündü cidden. Hava kararmaya başladığında ise öleceğimi asla tahmin etmemiştim.

Arkadaşlarımın adımı bağırdığı saniyelerde ise ben yerde yatan bedenimi izliyordum.

Kendi gözlerimin önünde ölüyordum,ve acı hissetmiyordum. Görebildiğim kadarıyla üç dört tane iri adamın arasında kalmış ve biri tarafından vurulmuştum.

Paintball silahım elimden 1 metre uzakta kalmış,ağzımdan ve göğsümdeki yaralardan akan kan görüntüyü gittikçe korkunçlaştırıyordu.

Sevdiğim kızın beni o hâlde görmesini istemediğim için kafamdaki şapkayı çıkarıp yüzüme örtmeye çalıştım fakat hiçbirşey olmuyordu.

Bildiğiniz hayalet gibiydim,tutmaya çalıştığım nesneler sadece içimden geçiyordu.

Beni ilk gören Namjoon olmuştu. Gülerek yanıma gelirken yavaş yavaş yüzü asılmaya başladı.

Yanıma gelip yere yığılırcasına oturduğunda onu tutmak için yerimden kalktım ama tutamamıştım,ellerimden kayıp gitmişti ama o da tanrıya şükür düşmemişti.

Namjoon'un parmakları yüzüme değerken ben sadece şaşkın bakışlarla onu izliyordum.Birden ağlamaya ve bağırmaya başlamıştı.

"LANET OLSUN BURAYA GELİN!"

Elini göğsümdeki yaraya sürdüğünde onun boya olmadığından emin olmuştu sanırım.

Ağlamaması için ona sesleniyor elimi kolumu sallıyordum fakat beni görmüyor yada duymuyordu. Namjoon'un bağırışına gelen Jungkook ve Jimin endişeli görünüyordu.Sanırım Joon'a birşey olduğunu düşünmüşlerdi. Namjoon ağlamamaya çalışarak kafasını göğsüme yasladığında gözlerim doldu.

Jungkook ve Jimin, Namjoon,'un yanına çömeldiklerinde ve dolu gözlerle bana bakmaya başlayıp aceleyle ambulansı ve polisi aradıklarında öldüğümden emin olmuştum.

-----

Hastaneye geldiğimizde saat 21:30 civarındaydı. Beni ameliyathaneye aldıklarında olacak şeyleri midemin kaldırmayacağını düşündüm ve hemen ameliyathaneden dışarı çıktım. Ölü olmak neden bu kadar normaldi? Ölü olmak neden hiç canımı yakmamıştı? Sevdiğim kıza ve dostlarıma geri dönmek istiyordum ben... Sadece 18 yaşında bir öğrenciydim.

Bekleme salonuna girdiğimde tüm arkadaşlarım ağlıyor ya da üzgün bir şekilde etrafa bakıyorlardı.

Jungkook ve Jimin kafa kafaya vermişler, hastane duvarının dibine çökmüş gözlerinden akan yaşları umursamadan boş boş bakıyorlardı.

Taehyung ve Namjoon kafalarını dizlerine koymuş hıçkırarak ağlıyorlardı.

Do Hee de hıçkıra hıçkıra ağlıyor ve gözlerini siliyordu.

Eun Ji ve Hwa Jin de, Jimin ve Jungkook gibi kafa kafaya vermişlerdi.

Eun Ji ağlıyordu. Hemde o kadar çok ağlıyordu ki üstündeki tişortü sırılsıklam olmuştu. Bu haliyle bile o kadar güzeldi ki hayallerimi süsleyen her anısına bir tane daha eklenmişti.

Hwa Jin kendisi de hüngür hüngür ağlamasına rağmen Eun Ji'ye moral vermeye çalışıyordu.

Eun Ji'nin boş olan yanına oturup ağlamaması için onla konuşmaya çalıştım ama hiçbirşey duymadı ve ağlamaya devam etti.

Ağlaması içimi parçaladığı için ayağa kalkıp onlardan uzaklaştım. Cidden anlayamıyordum neden biri ölünce ağlıyorlardı ki? Ben aslında burdaydım işte.

Etraftaki ağlayan arkadaşlarıma bakarken aklıma büyükannemin öldüğü zaman geldi.

Deli gibi bağıra çağıra ağlamıştım o gün.Demek o da beni işte böyle görüyordu. Bu çok can yakıcıydı.

Onları görebileceğim ama pek yakınlarında olmayan bir yere geçtim ve duvarın dibine çömeldim.

Gözükmüyordum yada sesimi duymuyorlardı sandalyeye otursam birisi üstüme oturabilirdi.

Birden acil kapısı açıldı ve içeri ailem girdi,ablam,annem ve babam... Ablam böyle anlarda önünü bile göremiyordu oyuzden duvarlara tutunarak ve ağlayarak ameliyat olduğum odanın kapısının önüne geldi.

Ben de artık kendimi tutamıyordum ve ağlamamak için zor duruyordum.

Gözlerimi silip ayağa kalktım ve ablamın yanına gittim, yarı baygın olduğu için yere yığılmıştı.

İnsanlar benim için kendini mahfetmeye başlamıştı.

Ben burdayım,sizi seviyorum,ağlamayın bile diyememiştim...

Aileme baktım,dostum kardeşim dediklerime baktım, sevdiğim kıza baktım.

Bitmiş miydi...?

Beni seven insanları böylece bırakıp gitmiş miydim..?

-----