..Daha henüz çocukken tanıştım kötülerle,

daha güzellikleri yaşamadan karıştım çirkinliklere,

beyazlar gözümü almadan sarıldım karalara,

sıcağı sıcağına hissetim acıların ateşini vücudumda..

Güzel sandığımız dünya çoktan yok olmuş..

hayatımızın bütün düzeni bozulmuş,

sevgi yerine yüreğimiz kin ve nefret ile dolmuş,

insanların simdiki yaşadıkları hayat ise anlamsız ve bomboş....

Rüyalarımızda gördüğümüz cennetler hep hayallerde,

pembe düşler meğer hep uzaklarda,

sıcaklığımız ve sevgimiz ise hapis kalbimizin zindanlarında..

açan çiçekler ve doğan güneş sadece masallarda.

Kimse kimseyi düşünmüyor artık,

yine hepimiz kendimiz ile başbaşa kaldık,

nasıl bu denli bencil olduk..

nasıl oldu da böyle bu kadar güzelliği bunca kötülüğe değiştik?

Gözlerimizde göz yaşlarımız yerine nefret parlıyor,

dudaklarımız sevgi sözcükleri yerine küfürler savuruyor..

insanlar birbirine sarılmak yerine birbirini vuruyor,

durun da kendinize bir an sorun; Bizlere ne oluyor????

Halil demir