Bu yüzden hep kendimi eksik hissettim. Zor bişey aslında. Siz tabii daha bir şey öğrenmediniz ama benim her an gözümün önünden bir şerit gibi geçince kendimi tebrik ediyorum. Kolpanın nasıl öğrendin unutmayı şarkısında dediği gibi ​​​​​​​​​​​​ne gelir ki elimden kimse tutmadıkça...

​​​​​​​​Öyle işte...

Küçük bir kızım aynı zamanda büyük bir kadın ve daha neler neler. Buradan beni okuyan annelere babalara sesleniyorum. Sizin kısıtlandığınız çocuklar hep yalan söylemek zorunda kalıyor. O yüzden düşünün kendi yaşayamadığınız çocukluğunuzun bari çocuklarınızın yaşamasına izin verin.

Biz kaldığımız yerden devam edelim. En son annemin elinden bıçak almıştım. Benim ailem asla bizim, benim psikolojimi düşünmediler ve düşünmezler de. Düşünsenize böyle bir olay yaşıyorsunuz anlayacağınız konuşacağınız hatta merak eden bile yok. Bu yazılar beni yazanın değil, daha çok küçükken sevgisiz büyümüş bir kızın yazısı. Belki bakana düz bir yazı ama hissedene başkadır diye düşünüyorum. Sonra 7. Sınıfa başladım bu olaydan bir sene sonra . Orada en yakın, hayat arkadaşını buldum. Heralde bu hayatta ki tek şansım oydu. Adı Nisa onu çoooookkk seviyorum. Ailemden alamadığım, görmediğim sevgiyi benimle aynı yaştaki bir kızdan aldım. Bu bana hatta size güzel gelebilir ama değil. Neden mi ?

Ben sevgisizligimden dolayı bana en ufak sevgi gösteren birine bağlanacağım. O yüzden en ufak kavgada hep ben özür dileyeceğim. Ki onuda kaybetmeyeyim diye. Nisa böyle biri değil ama ben böyle hissediyorum. İlerde de böyle olacak...