11 BÖLÜM:HER ŞEY AÇIĞA ÇIKTI

uyanmış salak salak tavana bakıyordum. Kalkacak halim yoktu. Dün adamı nasıl dövdüysem. Adam derken Kesin Yiğite noldu diyeceksiniz. Annemler Yiğitle bol bol sohbet ettiler,çay içtiler... bu hayat galiba bana kötüydü.

derin bir nefes alıp yatakdan kalktım. Aynada kendime baktım. Garip bir alışkanlık oluşturmuştum ki her kalktığımda kendime bakıyordum!

Bir kitap karakteri olsam kesinlikle tembel bir karekter olurdum. Bir gece lavobaya girmiş kapımı kilitleyip ağlamıştım. Nedeniyse ablam bana yere attığım çoraplarımı fırlattığı için! Tamam tabiki onun için ağlamadım. Sadece üstüme çok fazla gelmişlerdi. Okulda zorbalık gördüğümden beri ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.

Okuldan eve gelmiştim. Çoraplarımı çıkartıp bir kenara fırlattım. O kadar çok yorgun ve sinirliydim ki! Hepsi o ecrinin yüzündendi! Beni lavobaya kilitlemesi sonra müdürlük olmamız... of! Düşündükçe sinirleniyordum. Yatağıma kendimi attım ve gözlerimi kapattığım anda pat! Odama biri daldı tabii kimdi bu ablam! Gözlerimi açtım ve yatakdan doğruldum. " Ne var abla!?" Dedim. Bu kız beni sinir etmek için mi doğmuştu? Ablam tam bir temizlik delisiydi! Yerdeki çoraplarımı aldı ve bana fırlattı. "Ne bu pasaklılık! Ben demiyormuyum bunları yere atmayacaksın diye! Allah'a Şükür bacakların tutuyor! Lavobaya kadar yürüyüp bunları kirli sepetine atamıyormusun!?" Diye bağırdı. Atabiliyordum. Ayaklarım tutuyordu. Haklıydı. Dolan gözlerimle ayağa kalktım ve çoraplarımı alıp hızla lavobaya gittim ve kapıyı kilitleyip hüngür hüngür ağlamaya başladım...

bazen içinize atarsınız her şeyi. Fazla gücünüze gider ama ses çıkarmazsınız. Ben yaşadım. Ama size bir tavsiyem olsun içinize atmayın. Atarsanız bir patlama yaşarsınız.

evet bugün o gündü. Her şeyin bitiş noktası. Yeni hayatıma giriş noktam. Bugün her şeyi Aileme söyleme vakti. "sonra Ailen sana neden zamanında söylemedin derse naneyi yedin sılacım" sanada günaydın iç sesim.

Aynadan ayrıldım ve lavobaya girip elimi yüzümü yıkadım. Acaba bugün yeni kitapmı alsaydım? Bazen kendimi kötü hissedince kitaplarıma sığınırdım. Onlar bana hep iyi gelmişti.

annemler uyanmıştı. Bende yanlarına gittim ve oturdum. Babam konuştu "günaydın kızım" dedi. Babama gülümseyerek cevap verdim "günaydın baba" dedim. Bazen kendimi kötü hissettiğimde hep babam yanımda olurdu. Benim babam benim hep kahramanımdı!

7 yaşındaki sıla camdan sılayla yaşıt olan çocukları izliyordu. Saklambaç oynuyorlardı! Sılanın en sevdiği oyundu! Ama sıla her gittiğinde onların yanına 'Sen git! Hem sen hızlı koşamıyorsun!' Diyorlardı. Annesi sılaya doğru yürüdü "hadi kızım sende in aşağı,biraz sende oyna" dedi annesi. Sıla heyecanlandı! Heycanla koşa koşa dış kapıya gitti. Annesi arkadan gülüyordu bu hallerine. Sıla dışlanacağını bilsede gidiyordu. Belki bu sefer onu oyuna alırlardı. Sıla aşağı indi ve utangaç bir sesle çocuklara seslendi "merhaba!" Dedi. Siyah saçlı olan erkek çocuğu tiksintili bir ses çıkardı "yinemi sen! Biz sana ne diyoruz! Gitsene sen!" Dedi. Sıla başını eğdi. Her zaman böyle oluyordu. Sarı saçlı kız çocuğu konuştu "gitsene kızım ne duruyorsun!" Diye bağırdı. Arkadan bir çocuk daha konuştu "hem senin kahramanın yokki! Eziksin sen!" Dedi. Sıla başını kaldırdı ve "var ki! Benim babam var! O benim kahramanım..."

derin bir nefes aldım. Söylemenin vakti gelmişti. Acaba bir soğuk su falanmı getirseydim? Ne diyorsun be sıla! Anlat gitsin işte! "Anne,baba" dedim. Ablamı katmadım. Ablam yandan ters bakış atsada onu umursamadım. Annem ve babam bana tatlı tatlı bakıyorlardı. Bakmayın bana öyle! Valla söyleyemiyorum! Deli bir cesaretle ağızımdan sadece 5 cümle çıktı

"anne,baba ben zorbalık görüyorum..."

hellooooooooiiiiiii tekrardan ben geldimmmmm! Artık yiğit ve sıla bölümlerine geçiş yapıyoruzzz 12. Bölümde gorusuuurrrruuuuuzzzzz!♡