17.BÖLÜM:ÇİÇEK

şok içeresinde Yiğite bakıyordum. Annem ve babam bunu görse naneyi yemiştim. "Napıyorsun!" Diye sorguladım. Napıyorsun be adam! "Aşağı in!" Dedi. Emredin efendim "niyeymiş!" Diye sorguladım. Niye? Sen bana emir mi veriyorsun!

Yiğit göz devirdi ve "kızım konuşcaz inermisin?" Dedi. İnmiyorum! Napıcaksın? "Sıla eğer inmezsen kapınıza gelicem" dedi. Şeyy ben az önce inmiyorum demiştim,ama iniyorum...

tam "tamam" diyeceğim sıra annem odaya daldı "Sıla..." diyeceği sıra camda beni gördü. Ben nanay,ben yok,ben ölü...

aklıma ilk gelen saçma sapan bir yalanı anneme sergilemeye başladım. "Bi ses duydumda" derken camı kapatmış anneme bakıyordum. "Neymiş o ses?" Dedi annem. Yiğitin sesi anneciğim!

Ne sesi diye düşünürken cama bir taş daha atıldı. Dur be adam! Yemin ederim Aileme rezil olacağım! "Anne sen çıtlak yapsana ya!" Dedim. Annem bu öneriyle her şeyi unutmuş çıtlak yapmaya gitti.

Şükür Yarabbi! Üzerime bi hırka geçirip dikkatlice dış kapıya doğru yürüdüm. Evden kaçıyorum anne ve baba(!)

ben harbiden bu adama aşıkmıydım? Aşıksam gerçek bir sevgimiydi? Ya sevgim gerçek değilse? Ya Yiğitin sevgisi gerçek değilse? Bu devirde erkeklere güven olmaz!

aşağı inmiş etrafıma bakınıyordum nerde bu adam ya? Tam arkamı dönecekken birine çarptım. Bu yiğitti. "Ya! Ne diye pat diye karşıma çıkıyorsun!" Diye homurdanırken o sakince arkasından kırmızı gül buketi çıkardı ve bana uzattı...

Kırmızı gülleri sevdiğimi nereden biliyordu?

Bu adam beni harbiden seviyordu...