23.BÖLÜM:ÖLÜYOR MU YAŞIYOR MU

Her şey karanlıktı. tek hatırladığım yiğitin bağırma sesleri. "sedye felan getirin!" diyordu biri bedenimi tutuyordu. bu yiğit olmalıydı."dayan güzelim." diyordu. nolmuştu ki bana? ağzımı açmak istiyordum. konuşmak istiyordum. yiğite "ben iyim korkma" demek istiyordum.

yiğitin ağzından

doktor yanımıza geldi. korku ve endişeyle doktora baktım. daha yapacak bir sürü hayallerimiz vardı. bırakamaz beni bu şekilde. "koroner damarları tıkanmış" dedi doktor. bir yandan şok bir yandan korku vardı içimde. doktor devam etti "ameliyata almamız gerek" dedi ve duraksadı doktor. "ölebilir..." diye devam etti. bir kelime bir insanı dengesinden edebilirdi. beni etti. hemen kenarda duran sandalyeye oturdum.

annem yanıma geldi "oğlum..." dedi ağlayarak. ağlamaktan devamını getiremedi. herkes mahvolmuş haldeydi. nazlı abla daha yeni doğurduğu için odasında yatıyordu. derin bir nefes aldım ve verdim. herkes mahvolmuş haldeyken ben güçlü duracaktım! yıkılmak yoktu.

"geçmiş olsun" dedi doktor ve gitti.

6 saat sonra

şükür ki ameliyat bitmişti. sılayı yoğun bakıma almışlardı. yoğun bakımın camında beri ona bakıyordum. kurumuş dudakları,morarmış göz altları ve solmuş yüzü. iyileşecekti. inanıyordum.

hikayemiz bir okulda başlamıştı,hastanede bitemez. bırakma beni sıla. doktor tekrar yanımıza geldiğinde o konuşmaya başlamadan ben konuştum "ne zaman yoğun bakımdan çıkar?" dedim. doktor anlayışla baktı bana "ölüm tehlikesi var" dedi. titrememesi için çabaladığım dudaklarımı oynattım "odaya girebilirmiyim?" dedim. sılanın bana ihtiyacı vardı,biliyordum. "girebilirsiniz"

sılanın elini tutmuş elini öpüyordum "bırakma beni." dedim. saçlarını okşadım "sıla,güzelim benim..." diyeceğim sıra kalbi hızlandı. iki hemşire girdiler ardından doktor

noluyordu!? hemşire beni çıkarmaya çalışırken direniyordum. tam beni çıkartacakken hemşirenin panikli sesi geldi kulağıma

"kalbi durdu!"