Her attığım adımda ayağımı rahatsız eden topuklu botlarımın sesi çok önceden terkedildiği heryerinden belli olan fabrikada yankılanıyordu. Ayağımın ağrısını göz ardı ederek eskiden ocak bölümü şimdi ise koca bir harabeden ibaret olan bu yerde yürümeye devam ettim. Ürkek bir ceylan gibi yavaş adımlarla ilerlerken beni bekleyen tehlikenin farkındaydım ve üstüne üstüne gidiyordum, biliyorum bu yaptığım delilikti ve ben deliliklere bayılırdım. Beni bu tuzağa düşürmeye çalışanlar benim nasıl korkak bir deli olduğumu bilmiyorlardı. Her attığım adımda yanlızlığımın hissiyle kavruluyor ve korkuyordum buna rağmen hala dimdik ilerleye devam etmek zorundayım. Beni bu hain tuzağa çekmeye çalışan kişiler her kimse buradan çıkabilirsem onlara kiminle dans ettiklerini göstereceğim.

Karşıma bir kapı daha çıkınca elimdeki silaha sıkıca sarıldım. Telefonumun flaşını kapıya doğru tutarak görüş açımı genişlettim. Kapıyı açıp açmamak konusunda tedirgindim, şuan arkama bile bakmadan koşa koşa buradan gitmek istiyordum lakin buradan dönüş yok. Bu rutubetli fabrikada daha fazla durmak istemiyordum, silah kullanmak istemiyordum lakin beni buna onlar mecbur etmişlerdi. Küçüklüğümden beri silah kullanmakta hem eğitiliyor hemde kendimi uzak tutmaya çalışıyordum ve bunuda başarmıştım taki şimdiye kadar. Kapının paslı kolunu tuttum, menteşelerinin çürümüş olma ihtimalini düşünerek kapıyı yavaşça açtım. Flaşımı içeri doğru tutarak içeriyi incelemeye başladım.

Bu odanın fabrikanın hangi bölümü olduğunu bilmiyordum fakat diğer bölümlerden oldukça küçüktü ve kapının tam karşısında bir kapı daha vardı, bu kapının altından loş bir ışık geliyordu ve bu benim için yolun sonu bile olabilirdi. Yerdeki camlara basmamaya dikkat ederek bulunduğum odayı incelemeye başladım. Kapıyı açmak için acele etmeme gerek yoktu oradakiler her kimse biraz daha bekleyebilirdi. Yerdeki makina parçalarına ışık tutarak incelemeye devam ettim.

Her attığım adımda dahada geriliyordum, kapının arkasında beni nelerin beklediğini bilmiyordum herşey olabilirdi, fakat ben sevdiklerimin için herşeyi yapardım. Botumun bir parçaya çarpmasıyla tökezledim. Çarptığım parçaya bakınca ne olduğunu anlamayarak odayı incelemeye devam ettim. Her attığım adımda korkum daha fazla artıyordu bu korkuyla yüzleşmem gerektiğini biliyordum fakat bunu istemiyordum. Anlık bir cesaretle kapıya doğru yaklaştım fakat bu kapı benim hayatımı belkide benliğimi değiştirecekti. Bu kapının arkasında dönen oyunlardan habersiz kapının kolunu tuttum ve yine dikkatlice kapıyı açtım. İçeriden bir ses duyuldu "bizde seni bekliyorduk"

Kapıyı açtım ve midem kasıldı

Kapıyı açtım ve bütün umutlarım söndü

Kapıyı açtım ve kalbim paramparça oldu

Kapıyı açtım ve bu kapının hiç açılmamasını diledim

Bu kapı benim sonumdu.