"Evliliğimiz, tanışmamız hep mutluydu, senin yanında mutluydum. Mutsuz sonlar mutlu başlarmış demek ki.

Sen bunu okuduğunda ben gerçeklerden kurtulmuş olacağım.

Senin sevmelerini istemiyordum artık, ben hayatımı istiyordum. Senin elimden aldığın hayatımı. Gencecik yaşımda hüzün çöktü gözlerime, saçlarım beyazladı bir günde. Yaşadığım, nefes aldığım her gece haram oldu bana.

Senin yanına gelip rahatça can vermek istedim, şunu anladım; ben rahatça can veremeyecek, rahat olamayacaktım. Sadece bir yanılgıymış, eskiden seninle yaşadığımız rüyalar yüzünden böyle hissetmişim.

Çaresizce sana tutunamazdım, senin gibi iğrenç şeyler yapmış birine tutunamazdım. Şunu dilerim ki; yaşattıklarını yaşa. Sen yaşadıysan ve intikama doymayan bensem o zaman ben de cehennemde yanayım usulca.

Bak bu gece de sensiz geçen günlerin, geçmişin hakkında fazla konuşmadık ve hayatım bitti."

Deniz elindeki mektubu bırakıp dua etti, hiç bir zaman inanmadığı tanrısına dua etti. Acıdan gözlerine kan oturdu, her gün Gökyüzü'nün, oğlunun mezarına gitti ama vicdanın yükü çok ağırdı. Hiçbir şeye benzemiyordu. Bencildi Deniz, hâlâ kendi vicdanını düşünecek kadar bencil.

Tanrı onu çok tatlı olan canı ile sınayacaktı, öldürmeyecekti ama ölmeyi diletecekti ona.

Hiçbir şey anlatıldığı, yorumlandığı gibi değildi bu hayatta. Siz başkasının hayatına dil uzatırdınız ama alında sizin hayatınızın kaydığının farkında da değilsinizdir. Her şey fark edilenden farklıdır farkındalık sahibi olmadıktan sonra.

Adam oturdu kadının mezarına, her gün yaptığı gibi.

"Sevdiği toprağın altında olan herkes toprak kokarmış bilirim sevgilim. Romantik, altı boş olan sözler söylemeyle olmuyormuş aşk. Nasıl senin baban baba olamadıysa ben de baba olamadım, kendimi öldürecek güce sahip olmak istiyorum ama tanrı bana kelepçesini vurmuş gibi dünya hapsindeyim. En acısı da neydi biliyor musun? Senin herkes için uğraştığın ve tadını çıkaramadığı dünyadan gittikten sonra kıyafetlerini bir çöpün yanına koymaktı. Boşa harcanmış bir hayattı seninki, benim yüzümden. Gerçekten yaşamış olsaydın ölmen bu kadar koymazdı belki."

●●

Psikoloğuna yıllar sonra dürüst oldu adam.

"Yaşattıklarımı yaşadım galiba, bir insanın içi bu kadar yanabilir miymiş rüzgarların arasında? Bu kadar üzülebilir miymiş ağlamadan insan? Keşkelerle dolu hayatımın son keşkesi Gökyüzü oldu, bütün varlığını alıp keşkelerimi bırakıp gitti. Keşke o gece uyumasaydım demiyorum çünkü ölümü hiçbir şekilde engellenemezdi. Keşke iyi bir baba olsaydım diyorum ben."

Deniz dayanamayıp o odada silahı çıkarttı belinden, bu anı beklemişti. Bütün hayatını bu an için yaşamıştı ama haberi yoktu, ilginç... Kafasına tuttuğu silahı doktor engel olamadan ateşledi. Onun bu dünyadaki cehennemi bitmişti ama en kolayı bu dünyadaki cehennemdir.