"Bunları yaşamak için fazla genç değil miydik sence de? Bana yaşattıklarını yaşamak için de ruhun fazla ölü olacak. Biliyorsun ben karmaya inanırım.

Yağmurlu bir günde sokağın ortasında amansızca ağlarken gelmeyeceğini bile bile yardım bekleyeceksin sen de. Umutsuzca o asla inanmadığın tanrıya dua edeceksin belki de.

Artık tamamen ölüyüm, ruhumun tek yaşadığını hissettiği an bu sayfalara akarken, başka zaman hissetmiyor artık. Üzücü sözler söylesem de hiçbir kelime benim acımı anlatacak kadar değil. Her kelime acımın yanında kifayetsiz kalıyor.

Bizimkisi ayrılık değildi, senin yaptığın iyiliğinin benimki ise ilişkimizin intiharıydı.

Sahi, beni o gece neden attın dışarı? Ben sana ne yaptım? Seni defalarca aradım, bir felakete engel olmak istedim ama sen anneni tercih ettin. Ben ne yaptım?

Çocuğumuz ölürken seni çağırdım, hastayken sana söyledim ama sen hiçbir şey yapmadın. Şimdi bir şey yok, rol yapıyorlar diyen anneni dinlediğin için mutlusundur.

Artık işlerimi bile yapacak dermanım kalmadı, her gün ölmek için dua etmekten başka çarem kalmadı.

Geceleri için için haksızlığa uğradığın için sen ağlamadın, ben ağladım.

Eğer yaptığım bir kabahatim varsa senin de bana yazmanı istiyorum. Mesajlarını okuyorum, cevap verecek gücü bulamıyorum kendimde ya da gururuma yediremiyorum. Çok saçma, bütün bunlar karşısında ne diyeceğimi bilemiyorum. Bazen geliyorum oraya, eve giriyorum, mezarda yatıyorum gece boyunca, oraya gözyaşlarımı akıtıyor belki gelirsin diye kolluyorum ortalığı.

Şimdiye kadar seni suçlamış olabilirim, özür dilerim. Eğer üzüleceksen üzülmeni de istemem, kırılmanı da.

Keşke öyle yapmasaydın da yüzümüz olsaydı bir şeylere."

Adam bunu okuduktan sonra mesajları okudukça affedilir bir şeyler belki düşüncesiyle yeniden telefonuna sarıldı.

"Özür dilemeye yüzüm yok ama gel desem gelir misin? Sen gel der misin? Reddedilmekten daha kötü olan şey belirsizlikmiş bu hayatta. Belirsizliklerin arasındaki bir yaşam belirsizlikle son bulurmuş, hem de acı bir şekilde. Ben ölmedim ama yaşamıyorum da sevgilim."