Gökhan: Kendimi daha iyi hissetmiyorum ama alışmaya çalışıyorum, sahi sen nasıl atlattın böyle bir şeyi Enfal? Canlı canlı kaybettin bebeğimizi. Benim gibi korkak savaşmadın.

Enfal: Gökhan, senin böyle hissetmen çok normal, sen bebeğimizi kaybedeli bir ay oldu ama ben bebeğinizi yıllar önce kaybettim. Zaman tüm acılara alıştırıyor emin ol.

Gökhan: Bilmiyorum, aşamayacakmışım gibi geliyor. Bazen günlük hayatıma dönüyorum, sonra diyorum ki ben ne yapıyorum?

Enfal: Olur öyle, en azından sen benimle konuşacak kadar cesursun, ben kaçtım. Senden uzaklaştım.

Gökhan: Öyle deme, sen insanların içinin cayır cayır yandığı acıları tek başına atlatmışsın. Ben ölürdüm, dayanamazdım.

Enfal: Ölmene izin vermeyen biri var yanında, ölemezsin. Tekrar birlikte olursak, eğer öyle bir şey olacak olursa ben çocuk istemiyorum. Bu sefer kendimizi toparlayamayız. Ben bir kez bile ölmeyi düşünmedim ama ikincisine dayanamam. Böyle duramam Gökhan.

Gökhan: Enfal, cidden bilmiyorum. Tamam, çocuk yapmayalım ama bunu kaldırabilecek miyiz? Bu yaşananlar nasıl silinecek? Benim sorumluluğum bu, nasıl sana hissettirmemeyi başaracağım bilmiyorum.

Enfal: Bir yolu bulunur. Sen yeterince acı çektin ve ben seni yeterince bilmediğin şeyler için cezalandırdım.

●

Enfalalaca: Bizi karanlığa bırakıp da yolu göstermeyenlerin ayıbı.