Okulu arındırabilmiştik. Ama çok fazla şehit ve yaralı vardı. Askeriyeye geri döndüğümüzde öğrendiğimiz kadarıyla bunun başında Ezo vardı.

Her halükârda benden çekeceği çok şey vardı. Ama artık sadece kendim ve öldürdüğünü bildiğimiz kişiler için değil kendi gözümle katlettiği kişiler için daha da harlanmıştı intikam isteğim. Şuanda tek isteğim onunla karşı karşıya gelmekti. İşte o zaman olanlardan ben sorumlu olmazdım.

Şuanda bizimkilerin kaldığı koğuştaydım ve sinirden delirmem üzereydim.

"O şerefsizi bir bulsam. Zaten elimden çekeceği vardı şimdi o çocuklar yerine tek tek kıracağım kemiklerini." Diye en sonunda volta atarken sesli düşündüm.

"Asya, tamam hani biraz sakin mi olsan diyorum? Evet üzüldün sende üzüldün. Hatta sen daha da üzüldün çünkü çocuklarla çok daha fazla bir bağın var. Ama tamam bitti. Üzme kendini daha." Diye bana güyya moral vermeye çalışan Altay'a bir şey demedim. Sadece adımlarımı sertleştirdim. O anlamıştı anlaması gerekeni. Ancak beni tanımayan analamayan daha çömez Gökay vardı yanımızda.

O da Altay'ı desteklercesine söylediklerini onayladı.

"Evet Asya Komutanım, Altay Komutanım haklı. Demekki Cenab-ı Hakk onları şehit mertebesine layım görmüş." Dedi.

"Gökay oğlum sussana." Diye yandan dürttü onu Barış.

En sonunda Kayra o dayanamamış olsa gerek sert bir ses ile konuşmaya başladı.

"Asya bak gerçekten diyoruz ki izinden yeni geldi. Çocuklara düşkünsün ama abartıyorsun. Benim kendi çocuğum var bu kadar üzülmedim. Yıpratma kendini. Askersin sen her ölene ağlayacaksan niye seçtin bu mesleği?" Dediğinde patlayacak olan sinirim onaydı.

"Her ölene ağlamıyorum! Ama o kadar çocuk gözünün önünde ölseydi emin ol sende benim kadar sinirlenirdin! Hadi onu geçtim beni vuran kişinin tüm bir sınıfı katletmesi acıtıyor!" Diye bağırdığımda artık göz yaşlarıma hakim olamıyordum.

Yere çökmek üzereyken kenarda sinir harbimin bitmesini bekleyen ağabeyim hızlı adımlafla yanıma gelerek arkamdan sarıldı. Ancak bu benim çökmeme engel değil benim ile birlikte ağabeyimde çökmüştü. Ağlayarak sözlerime devam ettim.

"Her zaman bir yerine bir şey olan bir çocuk görsem aklıma o geliyor! Kollarım arasında öldüğü zaman kendimi ne kadar suçladım biliyor musunuz?! Çocuklara olan düşkünlüğümün nedenini biliyor musunuz?! Neden asker olduğumu?!" Dediğimde artık sözlerim tükenmişti. Yere çöküp sadece ağlamaya başladığımda ağabeyiminde gözleri dolmuştu. Tüm tim donuk bir şekilde bizi izliyordu.

Ben ağlarken kapı açıldı. Beni yerde ağlarken gören Alev hızla yanıma geldi. Olayları aşağı yukarı tahmin edebiliyordu. Çünkü ağlamaktan çekinmeden anlattığım tek kişilerdi Kaya kardeşler. Selin'de donuk bakışlarına ara verip yanımıza geldiğinde ağabeyiminden gözünden yaşlar geldiğini görüyordum.

Kendimi toparlayana kadar ağlamama izin vermişlerdi. Kendime geldikten sonra lojmana gitmek için çıktım.

Ölü adımlarla odama girdiğim zaman elim sadece tek bir yere gitti. Eski fotoğrafların olduğu kutu...

Kutuyu açarak kutunun en derinlerine sakladığım tek aile fotoğrafımıza dopfu ilerlettim elimi. Öncü ailesinin tam olduğu fotoğraftı bu...

Fotoğrafı çıkararak diğerlerini kutuyla beraber yere koydum. Doğrulduğumda hepimizin kahkaha attığı o fotoğrafı aldım. O zamanlar gerçek olan anılar şimdi ise canımı acıtıyordu. Ailemin bize çok düşkün olmasının sebebide o'ydu.

Kardeşim İnci. İnci Öncü.

Elim her zaman ki gibi İnci'nin yüzüne doğru gitti. Onun yüzünü okşarken dudaklarımın titremesine engel olamamıştım. Çıkartmadığım ve hala üzerimde olan kamufaljımıda onun için giymiştim.

"İnci'm, ablam. Bak sana söz verdiğim gibi giydim kamuflajımı. Askerde oldum. Senden başka eksik biç bir yanım yok." Dolan yaşlarımı gizlemek için başımı kaldırdım. Derin bir nefes alıp geri baktım İnci'nin nurlu yüzüne. "Niye bıraktın bizi ablacığım. Üzülmemizi istemiyordun sen hiç. Ama bak şimdi beni sen üzüyorsun." Derken göz pınarlarımdan süzülen bir damla yaş İnci'nin gülen yüzüne düştü.

Uzanarak resme sarıldım ve gözlerimi kapadım.

...

Kalkmam komutanımdan gelen telefon ile oldu. Yatağın üzerine bıraktıpım fotoğrafa çıkmsdan bir kez daha göz atarak bu sefer başı dik baktım İnci'ye.

Evden çıkmadan içimden sadrce yine tek bir cümle geçiyordu.

Vatan Sağ Olsun...

....

EVETTT BU BÖLÜM AĞLADIK BAYA TÜM GERÇEKLERİ ÖĞRENDİKK. VE SİZE BİR SIR VERMEK İSTİYORUM ALEV AY SERİSİNİ YAZARKEN GÖZÜMDEN YAŞ GELEN TEK BÖLÜMDÜ. YİNE AĞLAMADIM AMA OLSUN.

BU ARADA SİZE BİR SORU EN SEVDİĞİNİZ YAN KARAKTER KİM??