7 AY SONRA/EDİRNE

Aylar geçmişti. En son göreve gideli tam tamına 7 ay geçmişti. Ezo beni vuralı 7 ay geçmişti. Yaram eski, içimdeki intikam ateşi ise hala diriydi.

Eğer sadece tek bir kurşunla beni durdurabileceklerini sandıysalar çok yanılmışlardı. Aksine içimde yanan ateş harlanmıştı.

Asıl şimdi korkmaları gerekiyordu çünkü Üsteğmen Asya Öncü geri dönmüştü hemde eskisinden daha güçlü bir şekilde...

...

5 aydır aile evinde kalıyordum. Yaram derin ve hayati bir noktaya denk geldiği için yara bakımı açısından ailemle kalmamın daha doğru olacağına karar vermiştik.

Ancak bu süre içerisinde canımdan can gitmişti. Işık Timi'nin askerliğinin bitmesi gibi.

Öğrendiğim kadarıyla benim kendimde olmadığım bir süre zarfında olan bir patlama sebebiyle hepsi askerliğine devaö edemeyecek kadar derin yaralar almıştı. Bu yüzden sık sık beni ziyaret etmeye özen gösteriyorlardı. Komuta verebileceğim bir tim olmadığı için tekrardan Ateş Timi'ne geçmiştim.

...

Annem ile birlikte bir gündeydik. Normalde odadan odaya gitmem bile yasakken annem, en üst katta oturan ve binasında asansör bulunmayan arkadaşına sürüklemişti beni.

Şimdi ise oturma odası diye adlandırılan odada oturup yanımda getirdiğim bilgisayarımdan gün tabağı eşliğinde film izliyordum.

Birden kapı açıldı ve annem can havli ile içeri girdi. Elimdeki tabağı bırakıp filmi durdurduktan sonra anneme döndüm. Annem konuşmaya başladı.

"Kızım gelsene içeri. Seni merak etmişler." Dedi annem.

"Nasıl yani? Gördü herkes beni."

"Sonra gelenlerde oldu. Hadi."

Her ne kadar istemesemde kalktım. Çünkü vurulma olayını duyduğu zaman, yarayı gördüğü zaman hep baygınlık geçirmiş. Annemi böylesine üzmüşken dediği en mantıksız şeye bile tamam demek boynumun borcuymuş gibi hissediyordum.

Salona ilerlediğimizde kapının eşiğinde duran bize dönmüştü bakışlar.

O an fark ettiğim detay ise beni hem mutlu etmiş hemde şaşırtmıştı.

Evet sevgili okur...Karşımda ki o'ydu. Uzun süredir yüzünü bile görmediğim Çağın'dı...