Karşımda tanımadığım neredeyse bir tim kadar insan vardı. Bunda bir sıkıntı yoktu ancak ellerinde çiçek ve çikolata olup üzerlerinde takım elbise ve şık elbiseler olması işi garipleştiriyordu. Benim boş bakışlarıma karşıkık sonunda birisi konuştu. "Ee biz gelin hanımı bekliyorduk ama?" Deyince Reyhan koşa koşa geldi.

"Siz kuzenimin kusuruna bakmayın küçük bir çocuk gibiher şeye atlar o." Diyerek beni itmeye çalıştı. İstesem ittirmesine izin verirdim ancak olduğum yerde sabit olarak durdum. "Asya. Çekilsene." Dedi sadece benim duyabileceğiö bir ses tonu ile. İnsanlar cık cıklamaya başlamıştı terbiyesiz manasında. "Çok affedersiniz ancak yaptığım şey terbiyesizlik değil aylar sonra evime geldim ve doğru düzgün görmediğim kuzenimin istemesi olacağını öğreniyorum. Eğer sizde şuan benim konumumda olsaydınız şaşırırdınız." Dedim ve çekildim.

Açıkçası kıyafetlerini sorgulamamıştım çünkü zaten abartılı giyinmeyi seviyorlardı. Ardından salondan ağabeyimi sürükleyerek odama getirdim.

"Dışarı çıkalım. Allah rızası için. Yoksa ben rahat duramam laf sokarım sürekli Reyhan'a." Dediğimde ağabeyim haklısın dercesine başını salladı ve mutfakta olan annemin yanına tüy gibi gözükmemeye çalışarak gitti. Çünkü biliyorduk kalabalık bir ortamda teyzem ve eniştem bizim hakkımızda yalan yanlış şeyler söylerek Reyhan'ı övmeye çalışıyorlardı. Ancak ben ağabeyim kadar hızlı geçmediğim için hali ile beni çağırdılar. Olabildiğince sakin ve hanım halim ile yanlarına gittim.

"Bu da Asya, zaten kapıyı açma gibi bir pervasızlıkta bulunduğu için tanımışsınızdır." Dedi Teyzem. Yapmacık bir gülümseme takınarak onu yanıtladım.

"Çok affedersin Teyzeciğim. Ancak bana Reyhan'ın istemesi olacağını emin ol açmazdım." Diyerek ağabeyimin yanına yani mutfağa gitmek için ayağa kalktım.

"Ay sen anca kaç. İşine gelmedi tabii." Diye iğrenerek bana baktı Reyhan. Derin bir nefes aldıktan sonra ona döndüm ve son uyarımı yaptım.

"Reyhan; bak çok ciddiyim bana bulaşma sana iyi davranıyorum diye cılkını çıkarma. Acımasız yanımın ne olduğunu bilmek istemezsin." Diyerek uzaklaşırken damat olduğunu düşündüğüm kişi konuştu.

"Ne kadar acımasız olabilirsin ki? Hem sen kimsin de böyle konuşabiliyorsun? Bunu söyleyebilecek gücü nereden buldun? Düşün bakalım karşında kimler var!" Dediğinde güldüm. Ağzımı araladığımda benim yerime konuşan kişi ağabeyimdi. "Kim varmış?" Dedi.

"Ağabeyine güveniyorsun sanırım." Dedi bı sefer başka birisi. "Ama onunda ağabeyi var." Dedi. Bu sefer sakin bir şekilde onlara döndüm "Bakın gerçekten amacım kavga et-" Derken sözümü böldü. "Korktun değil mi?" Dediğinde sadece sinir bozucu bir şekilde güldüm. "İnsanların kabuslarına giren birisi senin gibi birisinden korkmaz emin ol." Dedikten sonra odadan çıktım. "Kim bu hadsiz?!" Diye bağırdı damadın babası. Zaten çok ilerlememiş olan ben onların yanına geri döndüm. "Teğmen Asya Öncü, tanıştığıma memnun oldum." Diyerek ağabeyimide çekiştirerek oradan ayrıldım.

"Alev ve Ateş ile buluşuyoruz değil mi?" Dedi ağabeyim odasına girmeden önce.

"Evet. Ama söyleriz artık onlara farklı anlıyorlar." Dedikten sonra odama girip kapımı kapattım ve dolabımdaki parçalardan bir kombin oluşturdum. Ardından kapıya gidip ayakkabılarımı giydim ve ağabeyimi bekledim. O da gelince buluşma noktasına doğru ilerledik.