Hayatımın dönüm noktası diyebileceğim sayısız nokta vardı. Ama bunların arasından hangisi seni daha mutlu etti deseniz vatanım için savaşmayı beklemeden söylerim. İstisnasız her gün iyi ki bu kararı vermişim diye düşünürüm. Ve şuanda bunu düşündüğüm anlardan birisiydi. Görevi Ateş Timi olarak her zaman ki gibi başarıyla sonuçlandırmıştık. Yanımızda aynı havayı solumak bile istemeyeceğimiz vatan hainlerinden birisi vardı. "Ya bırakın beni essah ben suçsuzumdur." Diyen köpek yavrusuna Tim olarak öldürücü bakışlar attık. "Essahtan suçlu olmasan seni niye alalım biraz olmayan beyninle düşün bakalım." Diye oldukça doğru bir şey söyledi Komutanım. "Ah siz Türkler. Her zaman bu kadar öz güvenli olmamalısınız. Benim yokluğumu far edip sizi takio edecek kaç yüz tane ekip vardır." Dedi amaçsızca sırıtarak. Bu seder Timden kahkaha sesi yükseldi. "Kim bulacakmış bizi? Siz mi?" Diye sordu yanımda ki Barış. "Evet biz. Sizin bilmediğiniz kadar teşkilatımız var bizim." Dediğinde Tim sadece alaycıl bakışlar yolladı. "Seninle sidik yarıştıracağımızı mı sandın? Tabii ki hayır. Çünkü olmayıpta var gibi övünen tiplerden değilizdir. Bu da sana Türkler hakkında minik bir tüyo." Dedim. "Halkın destek çıkmadığı, önemsenmeyen askerler. Çok ilgi çekici keşke halkınız da sizi sevse. Ama bak sözünüzde duruyorsunuz. Olmayanla övünmüyorsunuz." Dediğine zaten yanımda adama bir şey yapmamak için zor duran Selin'i bu sefer tutamadım. Adamın boynunu sıkuca kavrayıl mefes almasını engellemişti. "En azından bizim halkımız var." Dedikten sonra sakince adamı serbest bıraktı. Korkuyla başını salladıktan sonra. Askeriyeye kadar bizimle göz teması bile kurmadı.

Aslında bir bakımdan haklı sayılırdı. Uğurlarına canlarımızı feda ettiğimiz bu insanlar bizim hakkımda olumlu bir kelime bile etmeyince bana kaybolan yıllarımı geri verin gibi bir havaya giriyordun. Ama sonra o şanlı hilâlin gök yüzünde özgürce dalgalandığı yere değiyor gözün. Ve asıl uğruna öldüğün şeyin vatanın bütünü olduğunu anlıyorsun...

-Teğmen Asya Öncü