habibi tamino

öncelikle,destekleriniz çok hoş. henüz her şeyin başındayız,henüz hikayemi bilmiyorsunuz. henuz kızıl saclarımın sebebini bilmiyorsunuz.

ne kadar berbat değil mi? hayal kırıklığı her yerde,baktığım aynada,notlarımda,insanlarda,ailemin gözlerinde. hevesle yaşamak için cıktığım bu yolda,hayal kırıklığı beni yakaladı. hayatımda hiç bir erkek için ağlamadım,hiç aşık olmadım. ama hayal kırıklıklarıma cok ağladım. tutulmayan sözlere,babamı tanıdığım zamanlara çok ağladım. bunları yazarkende ağlıyorum,gitmek kalanlar için zor değil sadece.küçükken polyana derlerdi bana,mutlu olmanın,her şeye olumlu bakmanın bir yolunu illa bulurdum. sonra büyüdüm,neden herkesin bana polyana dediğini anladım. küçükken normali bu sanardım,hayır değildi. dünya siyah beyazdı ama ben renkler için savaşmıştım. boyalarım kırıldı.. ilk hayal kırıklığım bu oldu,hayat bana gercek soluk tenini gösterdi. sonra her şey daha ciddi oldu ben yetişemedim. bazen sadece oturup duvara bakarım,hayallerimi düşünürüm. asla büyümeyecek benim küçükken kurduğu hayalleri ve ona yaşattığım hayal kırıklığnı. ölmek yaşamın hayal kırıklığıdır. depresif değilim,cevreme neşe sacarım. ama cevremde büyük bir hayal kırıklığı yaşayacak,ben sahteyim. boğazımda koca bir düğüm var,yaşanamamış,uarım kalmış her şeyi kusmak istiyorum. midemde ki ucmayı kesen ölü kelebeklerden kurtulmak istiyorum. beni anlıyor musun hiç bir fikrim yok.. aslında hala anlaşılmak için bir umudum var. sizlersiniz. beni hayal kırıklığına uğratmayın olur mu? bu elimde kalan son umudum..